Астрономи

Нагло поминува зимата.
Експлозии по каменоломите.
Без свест за тоа да имаат
се будат од сонот астрономите.

Пролет — и снегот се топи.
Се шират билните вражбини.
Се наведнуваат над телескопи
бришејќи ги од пајажини.

На ѕидовите цути мувла.
По аглите глувци се будат.
Излегуваат од ѕвездените дувла
кентаури и други чуда.

Се фаќа магла на леќите.
'Рѓаат инструментите скапи.
Сè повеќе ги свиваат плеќите
составувајќи го својот запис.

Ноќното небо ги храни.
Земјата им е зад тилот.
Се шират, невидливи за нив,
соѕвездијата на хлорофилот.

Далечната ѕвезда свети.
Нивната мисла кружи:
има ли на другите планети
глувци и мувла, ружи?

Телескопите пропаѓаат.
Знаењата им се штири.
Дали нови ѕвезди се раѓаат?
Дали вселената се шири?

Не им достасува силата.
Раката им е слаба и сува.
Ги поправаат очилата,
забележуваат: се шета мува.

Се губи некаде Андромеда.
Ѕвездите постојано бегаат.
Ништо не им се гледа.
Гаснат Лира и Вега.

Наесен лисје од буката
паѓа врз каменоломите.
Со сон непознат на науката
заспиваат астрономите.