Градина

На Лилјана Дирјан (1954 – 2017)

Ми идеш на сон седната под водопад

од ѕвезди и ми велиш намуртено:

„Што бараш ти тука?

Зарем и ти се пресели

од твојата сончева градина

во оваа сенишна прашума?“

„Не, јас го превртев сал мракот во ден,

минатото во сега, ко песочен часовник,

за ситно да сее време и гласови, сѐ дури

зборовите од твојот секнат бунар

не исцедат јадри капки бистра вода

во кои пак ќе се капе сончевиот лач.

Ги испеглав езерските далги

во крупни ленти тешка свила

и посеав нови алги долж брегот

за мастило со кое врз неа ќе пишуваш

стихови отаде заборавот-волк –

тој молчалив демнач низ годините.

Ти знаеше дека песната не се раѓа

за ропство во занданите на зимата.

Ја грееше в пазуви ко свилена буба,

ја учеше да лета ко ластовица, ја селеше

во приемчиви градини. Сега идам тука

со скромна понада за тебе од мојата:

кадарните ги бирам ко зрели плодови,

некадарните не! – ги плевам ко троскот,

ги требам ко гниди за спас на денот

со моќна нежност што иде од глаголите

и именките за часовите во него

да ги направам подносливи пред ноќта,

пред љубопитниот лик да ми се нурне

во стапалките на тие што веќе заминале

и зад себе оставиле несетена,

                                  невкусена,

                                       немерлива

                                             невиност“.