Мајка

Ми се јави мајка ми да ми честита Божиќ.

И да ми каже дека ако не сопре снегов, на ниет е да се убие.

Јас сакам да кажам дека утринава едвај постојам,

олабави ме, аман. Изгледа пак ќе треба да одам на психијатар.

Кај оној кој ми поставува најсуштински прашања:

„Но што точно чувствувате?“

Наместо ова, ѝ кажувам дека покривот протекува.

Додека зборувам, снегот се топи на каучот.

Ѝ кажувам дека се префрлив на јадење мусли, па ете,

веќе не мора да стравува дека ќе добијам рак и дека ќе си ги фрла парите.

Ме ислушува.

Потоа ми соопштува дека има да ја снема од ова скапано место.

Некако. Само уште еднаш би го видела, а и мене, но легната в ковчег.

Од никаде, ја прашувам дали ѝ текнува кога тато беше труп пијан

и кога му ја скастри опашката на малото Лабрадорче.

Терам некое време со муабетов, зборувам за тие времиња.

Таа слуша, чека да ѝ дојде редот.

Продолжува да снежи.

Снежи и снежи, додека ја спуштам слушалката.

Дрвјата и покривите се покриени со снег.

Како да зборувам за ова?

Како воопшто да објаснам што чувствувам?

Препев: Магда Ориѓанска