Смеата на осамениот разбојник

Би сакал како жена што се сака сѐ да имаш:
мојата песна разбојничка – висок, извиен повит –
бескрајна несовладлива зима бела,
моето грло по него со нокти да ровеш
и мојата девојка возбудлива како вино,
како циганска песна и повеќе од неа врела.

И мојата тага би ја сакал – зар и неа? –
како мозаик оставена по безброј друмски крчми,
од момински срамлив залез до дива полноќ
и мојот волчи бес, волчи крик,
волче око сиво,
и моето чело по кое сенки играат болно
и мојата вечна глад и мојата вечна ситост,
глад за живот и ситост од живот.

И моите другари (секој е од нив на бунт в срце ранет)
и нив би ги сакал со шумот на нивните жили
што секоја ноќ со гроздово млеко горат од занес,
тие сурови јаблани, банда по крв и било,
жилаво отровно горко месо за секој чакал –
и сѐ и сѐ што имам и сѐ што немам
ти сѐ би сакал.

Би ја сакал и мојата студена пештера пуста
тоа змиско гнездо
и мојата пченица како сачма тешка и густа
и мојата светлост, мојот мрак, моите ѕвезди
и сите стапки мои под модрата ничија стреа
и сите наши живи и сите наши мртви
и луњата што плови со дожд и бие со град,
и луњата би сакал да ја имаш, и неа.

И смеата на нашите деца, тој водопад в пена
што шиба со илјада млазја и го разигрува денот
па со неа станува дете влажниот облак темен,
и оној љубовен шепот закопан кришум в сено
и сѐ што сум имал и имам и ќе имам
сѐ би сакал да ми земеш.

Би сакал. Па земи тогаш. И радост и црна мака.
На нишан затоа стојам со девет песни в заби,
со вино в една, со секира в друга рака.
Стрелај ме рамно в очи, таму е омразата моја,
омразата и мојата љубов гладна,
стрелај ме во грло крваво од песни и пцости
и не чуди се што ни мртов нема да паднам.