Без дно

Се остава самиот себе како шара на ќилим. Сегде
низ градот. Афиш е на ѕидишта. И уште
обивач со калауз моќен за многу врати во рајот
на заспаните жени. И стебло е в дрворед згуснат,
жилава кора за гладни ѕверки.
И ѕвер е со бело лице
под кожа со многу сачми.
И морнар без парче едро,
без кормило,
без гумен појас, без бог и ѓавол, морнар
за длабок асфалт, криумчар на љубовен отров.
И бусија зад секое ќоше:
му раснат нокти
и жили
и сабјести заби гладни до корен.
И оди. И плови. И чека. И – ништо:
ја нема...

Чуј, жено, те нема. Ноќва
тој апаш е. Аршин не нашол никој
за неговата мера.
Сите прозорски окна
и сите сенки зад нив
ги краде и ги крие во зениците свои
зад десет решетки црни –
те нема, те нема, те нема...

Во полноќ глув за петли и за крикоскок крвав
на една болничка кола и слеп
за Сатурн, за Уран, за една мала Венера
стои на плоштадот, влажен низ коски до земја,
и бара потсмев во нечии очи,
очи на случаен патник од крчма до последна база
и чека. Сиот е удар.

Чекори патникот сведнат и молчи.
Ги бара по земја сегде своите мртви очи.
Потсмев за него нема.
А тој – морнар без пристан –
витосан во вирје и витли
ја гризе ноќта и стои
гризен од ноќта и мелен.
Само по некоја сенка
кај да го допре, сегде
ќе остави модар белег.
Те нема, жено, те нема.