Семејна градина

Il faut cultiver notre jardin,
би сакала да каже мајка ми,
но никогаш не научи француски.
Низ ракавиците од вештачки материјал
што воопшто не мириса на природа,
рачката на лопатата исцртува симетрични плускавци
врз нежната поетска кожа.
Во дежелата под Алпите во последно време
тоа е единственото култивирање.
Не ми е гајле повеќе за дождовните црви
што ноншалантно ги распарчува мојата лопата,
иако сѐ уште не верувам
дека воопшто не ги боли.
Не ми е гајле за болките во грбот,
навистина ме боли само тоа што
малоумните навивачи на ракометниот натпревар
среде омразните извици
го злоупотребуваат масакрот во Сребреница.
Навистина ли не знаат дека таму за гробишта
искористиле фудбалско игралиште?
Копај ја, копај ја, копај
таа родна грутка...
Нема леб без мотика,
велат на сончевата страна на Алпите.
Прво компири, па останатите градинарски култури,
а на крај ендивија што ни мразот не ја ништи.
Особено треба да се внимава на задниот дел од градината,
таму во октомври ќе расцветаат хризантемите
со кои наесен ќе се перчиме на гробиштата.
Лопатата прави остар рез во родната грутка,
нејзиниот врв се издолжува сѐ до пеколот,
од каде што ми раскажува потресни приказни.
Мил Данте, колку ли кругови имаше?
А ти, Франце, голем љубителу на смокви,
знај дека денес не важи повеќе правилото
колку јазици знаеш, толку повеќе вредиш,
туку колку плускавци имаш...
Наместо ѓубриво користам стихови,
пријатни за околината, биостихови.
Прво од увоз,
малку Витмен, малку Елиот, малку Езра Паунд,
а за компирот секогаш само домашни:
Косовел, Коцбек, Менарт и Шаламун...
И потоа компирот ѕирна од под земјата
и ќе беше дебел
да не го изедеше автохтона компирова златка.

Препев: Лидија Димковска