Лекција 2: Безгласно И

20.02.2020 15:48
Лекција 2: Безгласно И

Моето безгласно И.

Јас сум моето безгласно И. Она, што го земам здраво за готово. Непочитувано. Занемарено. Отпеано помеѓу еден „висок“ и друг „низок“ тон. Како средно дете. Ни прва радост, ни најмалото ̶ најубавото. Онака. На минување. Помеѓу две важни нешта. Потиснато. Скриено. Срамежливо. Дури и жал му е што е тука. Дури и незгодно му е. Сака да се извини. Да може ќе ја смени и песната. Што ако е народна. Што ако така се пеела со векови. Не сака да ми причинува непријатност. Не бара мое внимание. Не бара ничие внимание.

За да пеам треба да го отворам грлото, да стои така, воздухот непречено да струи. Гркланот долу да се спушти. Небаре поток вода ми истекува низ него и не смее да запре. И ете ти. И. И го запира. И се најде на патот на потокот. Пречка. Стана видливо. Руменее од срам. Непријатно му е, но, сепак, некако, среќно е. Веќе долго време си мислеше дека е невидливо. Си седеше така, како чинелист во оркестар што има за задача, ете, понекогаш, помеѓу два важни инструмента да уди во чинелите. Онака. „Цинг!“ И толку. Понекогаш се прашуваше дали некој воопшто ќе забележи ако некогаш го снема. Но никогаш не се осмелуваше да потфрли. Секогаш беше тука. На своето место. Некогаш трпеливо, некогаш со возбуда, некогаш со досада. Но секогаш беше тука и си го чекаше своето време, својата мала улога во композицијата, своето „цинг!“. Беше статист во главна улога. Ако такво нешто е возможно, нели.

Јас не бев моето безгласно И. Јас бев оган! Но нештата се сторија такви. Луѓето сакаат само малку оган. Оганче. Пламенче. Во печка, за да се затоплат. На скара, за да се најадат. Од свеќа, за да се помолат. Најголемиот посакуван оган ќе да е оној во топилниците за метал. Мојот глас имал звук на метал. И така ми стана јасно. Луѓето сакаат да ме претопат. Да ме изгаснат. Никој не сака огнена стихија. Никој не сака пожар. Никој не сака да биде распламтен. Тоа го сакаат само револуционерите, но се чини, и тие одамна згаснаа. Дури ни чадот веќе не им се гледа.

И така. Низ годините, јас бев оган што го гаснеа. Сите. Оти не заеја како со мене. Бев силен, страшен оган, со пламени јазици што горат. Гореа, оти ја говореа вистината. А вистината е пипер в очи. А пиперот е лут. А лут во англиското говорно подрајче е исто што и топол (hot).

Бев оган и ме гаснеа. Главно со кофи. Но не истураа вода. Не чиста вода. Собираа разни гнасотии. Најчесто повраќаници. Со такви нешта блуеа врз мене и ме гаснеа...

И стана мачно. Јас не сакав да горам, јас сакав да светам и да греам, но кој би му поверувал на еден џин дека не јаде деца?! Ме изморија битките. Сакав да се смалам, да сум помалку страшна. Луѓето во мене да не гледаат закана. И се гаснев самата. Со вода. Со чиста вода. Со солзи. Се гаснев сѐ повеќе и повеќе, со секоја следна средба, пред секој нов човек сакав да сум сѐ помала, да сум она најмалото пламенче што свети само во кандилце. Но беше тешко. Јас, сепак, бев оган. И јас, сепак, и покрај сѐ, носев страшна сила во себе. И тогаш решив. Ќе изгаснам. И се сторив тивка вода. А таа, знаете, брег рони.

Извадок од романот во ракопис „Часови по пеење или како повторно да станеш дете“


Цртежи: Rachel Goodyear

ОкоБоли главаВицФото