Утро во земјата на интровертите

Утро во земјата на интровертите

Кучето тивко лае
по велосипедистот што поминува.
Воздржано, времето се влошува,
и шталата се распаѓа.
Ноќните птици се сосема малку критични
кон величественоста на утрото.
Сонцето не може да се сети
до која точка се искачило вчера,
па цели малку пониско.
Децата се будат пред сите други
и си ги читаат своите книги,
за да не ги разбудат возрасните.
Водата скромно тече од чешмата,
не прскајќи и речиси веднаш исчезнувајќи во одводот.
Сенките на елите и боровите едвај се движат.
Некој мачка лепче со тенок слој од путер.
Радио станицата „Класика“ емитува интервју со пијанист,
којшто на секое прашање одговара со „да“ или „не“.
Но, затоа мошне прецизно свири
со куси, самоуверени паузи.

Бубачки, гранчиња

„Станав лош човек,
во сѐ гледам нешто лошо“,
ми рече еден сопатник
во меѓуградскиот автобус
за време на тивкиот вечерен разговор.
„Во дрвјата гледам бубачки,
во поезијата ̶ тавтологија,
во говорите на политичарите ̶ говори на политичарите.
Можеби, нема да трае вечно,
и еден ден, повторно ќе ги видам
во дрвјата ̶ елеганцијата на гранките,
во поезијата ̶ штедроста на нијансите,
во говорите на политичарите ̶ алтернативи за иднината.
Но, засега ̶ како ѕид. Ме разбирате,
тоа е само мој проблем. Светот
сѐ уште е апсолутно, апсолутно
прекрасен...“ И тој замолчи, гледајќи низ прозорецот
каде што губејќи се во мракот имаше
една осамена куќа со пар осветлени прозорци,
а таму, се чини, гледаа некоја ТВ-емисија
со чоколатца и крепок чај.

Прогноза

Уште пред 10 години ти велев,
Дека се засекогаш ̶ овие дрвја, овие полиња, овие неуспеси,
Овие скромни, неубедливи победи,
Овие крајпатни кафулиња, продаваат ветер во магла
И старомодна музика,
Овие денови, кога родителите ги носат своите деца
На училиште за првпат,
Чувствувајќи измачувачка мешавина од вознемиреност и радост,
Овие јаболка, оваа утринска магла во низините,
Овој конзервиран грашок, декорација за
Главната салата на земјата.
А ти зборуваше за трговски центри одовде до хоризонтот,
Купишта светкави списанија веднаш до прагот,
Бескрајни автопати со шест ленти,
Што пробиваат право в море,
Ноќи што преминуваат во дни,
Како една силна валута ̶ во друга.
И каде е сето тоа? Те прашувам
На автобуската станица,
Украсенa со скромниот оглас
Дека се изгубени два јазовичара, женски, црнобојни.
Испечатена на печатач
Завчера.

Нешто како извештај

Мачка ̶ ноќно животно,
Трча низ куќи и зборува на шпански
Во секоја прилика ја брише масата,
Главно, наликува на машина за чистење снег,
Оставена без надзор, со вклучен мотор.
Таа беше тука и минатата година, ја слушав,
Како газеше врз предметите, кружеше под
софите, метејќи зад себе со опашката. И сега
Таа е тука, и во нејзините очи се чита немо прашање:
„Како се викаше капитенот на турската фудбалска репрезентација
Во 1951-та година?” Би можел да го вклучам компјутерот
И да го најдам одговорот. Но потоа ќе следува цела низа
Прашалници. И тоа ќе изгледа повеќе како
Сослушување. Па, се искупувам со сува храна
И чиниче вода. Се преправам дека сум ѝ стопан.
А таа заспива взори, откако пропатувала илјада патишта,
Посетила илјада места, измолувајќи прошка.

Посткомуникација

Контактирајте нѐ,
платете ја услугата,
примете ги нашите честитки,
ви благодариме за довербата.
Испечатете го ова во слободното време,
Пресметајте го влогот,
дистрибуирајте струја
во мрежата,
заокружете ја кружноста.
И уште една работа.
Во моментов
сите оператори се зафатени.
Значи ли ова дека, веќе во следниот ̶
ќе бидат слободни и среќни,
богати и успешни?
Независни и спокојни?

Екскурзии

Сите тажни фармерки од 70-те години
(да не се мешаат со среќните фармерки од 60-те години,
или со силеџиските фармерки од 50-те години)
беа врзани во еден јазол
и скриени во напуштен каменолом
некаде во близина на Питсбург.
Таму сѐ уште понекогаш се организираат и екскурзии
од блиските училишта.
„Зошто фармерките се тажни?“, прашуваат децата.
„Не знаеме“, одговараат наставниците.
„Можеме само да претпоставиме“, велат наставниците.
„Не се сеќаваме баш најдобро“, признаваат наставниците.

Препев од руски и англиски: Јулијана Величковска
Слики: Joshua Flint

Сергеј Тимофеев (1970) е поет, новинар, преведувач и диџеј од Латвија, кој пишува на руски јазик. Тој е автор на седум стихозбирки. Неговите песни се преведени на англиски, италијански, шведски, германски, украински и други јазици, а активно учествува на поетски фестивали низ целиот свет. Тој беше еден од првите во постсоветскиот културен простор што го измисли жанрот на поезија-видео, а неговото прво видео-поетско дело Оркестарска проба е направено во 1994 година во соработка со режисерот Виктор Вилкс. Тој е еден од основачите на Орбита. Сергеј Тимофеев живее во Рига и продолжува да ја меша модерната поезија со други уметнички форми и медиуми.