Карантински песни (1)

 

ТОРТУРИ

 

Ништо не се променило.

Телото е болно,

мора да јаде и вдишува воздух, и да спие,

има тенка кожа и крв веднаш под неа,

има поголемка залиха на заби и нокти,

коските му се кршливи, зглобовите растегливи.

Во тортурите сето тоа се зема предвид.

 

Ништо не се променило.

Телото трепери како што треперело

пред и по основањето на Рим,

во дваесеттиот век пред и по Христ,

тортурите се исти ко што биле, само земјата е смалена

и што и да се случува, како да е зад ќошот.

 

Ништо не се променило.

Само е зголемен бројот на луѓето,

крај старите гревови се појавија нови,

стварни, припишани, минливи и никакви,

но крикот со кој телото за нив одговара

бил, е и ќе биде крик на невиноста

според вечните скала и регистар.

 

Ништо не се променило.

Можеби само манирите, церемониите, танците.

Движењето на рацете што ја штитат главата

сепак останало исто.

Телото се мрда, грчи и извива,

кутнато од нозете паѓа, ги свива колената,

модрее, отекува, лигави, крвари.

 

Ништо не се променило.

Освен токовите на реките,

рабовите на шумите, бреговите, пустините и ледниците.

Среде тие пејзажи душичката снове,

исчезнува, се враќа, приближува, оддалечува,

самата себеси туѓа, недофатлива,

час сигурна, час несигурна во своето постоење,

додека телото е и е и е

и нема каде.

 

 

ЗАЕМНОСТ

 

Постојат каталози на каталози.

Постојат песни за песните.

Постојат претстави за глумци што играат глумци.

Писма по повод писма.

Зборови што објаснуваат зборови.

Мозоци зафатени со проучување на мозоци.

Таги заразни небаре смеа.

Хартија направена од стара хартија.

Здогледани погледи.

Падежи што се деклинираат по падежи.

Големи реки со значителен придонес од мали реки.

Шуми до самите рабови обраснати со шума.

Машини наменети за производство на машини.

Сништа кои нагло нè будат од сон.

Здравје кое е нужно за оздравување.

Скали кои водат долу подеднакво како и горе.

Наочари за барање наочари.

Вдишување и издишување на вдишаното.

И барем одвреме-навреме

омраза на омразата.

А на крајот на краиштата

незнаење на незнаењето

и раце зафатени со перење раце.

 

 

 

 

МИКРОКОСМОС

 

Кога почнаа да гледаат низ микроскоп,

ужасно дувна и до денес дува.

Животот дотогаш си беше доволно луд

во своите димензии и облици.

Но, беа создадени и некакви малецки суштества,

некакви мушички, црвчиња

кои и со голо човечко око

можеа да се видат.

 

А овде, под стакленцето,

сè е крајно поинако

и веќе толку малецко

што од него заземениот простор

само од сожалување може да се нарече место.

 

Стакленцето тоа дури не го ни притиска,

туку под него неограничено се дуплира и триплира,

крајно слободно и произволно.

 

Да се каже дека од тоа има многу - премалку е.

Колку микроскопот е посилен,

тоа побрзо и попрецизно се зголемува.

 

Тие суштества немаат дури ни пристојна утроба.

Не знаат што е тоа пол, ни детство, ни старост.

Можеби дури не знаат дека ги има - или дека ги нема.

А сепак одлучуваат за нашите живот и смрт.

 

Некои од нив се кочат во моментно мртвило,

иако не се знае што е за нив момент.

Бидејќи се толку малецки,

можеби и постоењето

за нив е соодветно уситнето.

 

Зрнцето полен носено од ветар спрема нив е метеор

од длабокиот космос,

а отпечатокот на прст - простран лавиринт,

каде што можат да се собираат

на своите глуви паради,

на своите слепи илијади и упанишади.

 

Одамна посакував да пишувам за нив,

но тешка е тоа тема,

постојано одложувана за подоцна

и веројатно достојна за подобар поет,

позапрепастен од мене со светот.

Но, времето ита. Според тоа, пишувам.

 

 

 

ПОГЛЕД ОЗГОРА

 

На полската патека лежи мртов скарабеј.

Врз стомакот уредно ги наредил трите пара ноџиња.

Наместо хаосот на смртта ‒ уредност и склад.

Ужасот на таа глетка е умерен.

Подрачје тесно локално, од пиреј до нане.

Тагата не се шири.

Небото е сино.

 

За да не нè вознемират, некако со поплитка

смрт не умираат туку пцовисуваат животните

губејќи ‒ сакаме во тоа да веруваме ‒ помалку од светот и чувствата

симнувајќи се ‒ како што ни се чини ‒ од помалку трагична сцена.

Нивните кротки душички ноќе не нè плашат,

ја почитуваат дистанцата,

знаат што е пристојност.

 

И еве го мртвиот скарабеј на патеката,

свртен кон сонцето неоплакан светка.

Доволно е за него да помислиме колку и да видиме:

изгледа дека не му се случило ништо важно.

 

Важното е наводно со нас поврзано.

Со животот само наш, само со нашата смрт,

смртта која има неприродна предност.

 

 

Избор и превод: П. В.
Цртежи: Virginia Mori