Карантински песни (2)

 

ПСАЛМ

 

О, како се некомпактни границите на човечките држави!

Колку само облаци над нив неказнето пловат,

колку пустински песок се истура од земја во земја,

колку планински каменчиња се тркалаат во туѓи поседи

во предизвикувачки скокови!

 

морам ли овде да да ја споменувам птицата што по птица лета,

или како баш се одмора врз спуштената рампа?

Нека е тоа дури и врабец ‒ и веќе кај соседот има опаш

иако клунот му е овде. И покрај тоа ‒ ама се врти!

 

Од неброените инсекти ќе застанам кај мравката,

која помеѓу левата и десната цокула на стражарот

на прашањето: од каде - накаде ‒ не чувствува должност да одговори.

 

Ох, да се согледа наеднаш прецизно целиот тој неред,

на сите континенти!

Зарем мочуриштето од спротивниот брег

не го шверцува стоилјадитиот лист преку реката?

Зарем некој друг ако не сипата, дрско долгорака,

не ги нарушува светите територијални води?

 

Зарем воопшто е можно да се зборува за каков-таков ред,

ако дури ни ѕвездите не можат да се разместат,

за да стане јасно која кому свети?

 

И уште она распростирање на маглата што заслужува осуда!

И прашањето на степата на целиот простор,

како воопшто напола да не е пресечена!

 

И разложувањето гласови врз услужните воздушни бранови:

пискотите на довикувањето и клокотењето на значењата!

 

Само она што е човечко може да биде вистински туѓо.

Другото се мешани шуми, кртовска работа и ветар. 

 

 

ИЗВЕШТАЈ ОД БОЛНИЦА

 

Влечевме кибритче кој ќе појде кај него.

Ме извлекоа мене. Станав од масата.

Се ближеше времето за посета во болница.

 

Не ми одговори на поздравот.

Сакав да го фатам за рака ‒ тој ја повлече

како гладно куче што не дава коска.

 

Изгледаше како да се срами од умирањето.

Не знам што им се зборува на таквите како него.

Се промашувавме со погледите како на фотомонтажа.

 

Не молеше ниту остани ниту оди.

Не праша за никого од нашето друштво.

Ни за тебе, Болек. Ни за тебе, Толек. Ни за тебе, Лолек.

 

Ме заболе главата. Кој кому умира?

Ги фалев медицината и трите темјанушки в чаша.

Зборував за сонцето и гаснев.

 

Како е добро што постојат скали низ кои се стрчува.

Како е добро што постои порта која се отвора.

Како е добро што ме чекате крај нашата маса.

 

Болничката реа ме тера на повраќање. 

 

 

АЛБУМ

 

Никој во семејството не умрел од љубов.

Како било, било, но ништо за мит.

Ромеи на туберкулозата? Јулии на дифтеријата?

Некои дури доживеале длабока старост.

Никакви жртви на неодговарање

на писмо оросено со солзи!

На крајот секогаш се појавувале соседите

со ружите и биноклите.

Никаков недостиг на воздух во стилскиот орман

кога нагло би се вратил мажот на љубовницата!

Никого тие жипони, пелерини, волани, врвци

не спречиле да влезе на фотографијата.

И никогаш во душата на пеколниот Бош!

И никогаш со пиштол во градина!

(Умирале со куршум во черепот, но од други причини,

и на полски носилки.)

Дури и оваа, со екстатичната пунѓа

и со очите поднадуени како по бал,

отплови низ големиот крвоток,

но не кон тебе, танчеру, и не од тага.

Можеби некој, одамна, пред дагеротипиите ‒

но од овие во албумов, колку што знам, никој.

Се ругале над тагите, летале деновите,

а тие, помирени, умирале од грип.

 

 

 

ПРОСПЕКТ

 

Јас сум таблета за смирување.

Делувам дома.

Ефикасна сум во канцеларија,

одам на испити,

учествувам во парници,

внимателно лепам скршени садови ‒

само земи ме,

истопи ме под јазикот,

само проголтај ме,

само со вода.

 

Знам што треба да се прави со несреќата,

како да се поднесат лошите вести,

намали неправдата,

објасни отсутноста на Бога,

избере прикладна шапка за црнината.

Што чекаш ‒

препушти ѝ се на милосрдната хемија.

 

Уште си млад (млада),

мораш некако да се средиш.

 

Кој вели

дека животот мора храбро да се проживее?

 

Предај ми го својот понор ‒

ќе го премостам со сон,

ќе ми бидеш благодарен (благодарна)

кога ќе се дочекаш на сите четири.

 

Продај ми ја својата душа.

Друг купувач не ќе најдеш.

 

Нема веќе друг ѓавол.

 

 

 ЧЕТИРИ ИЗУТРИНА

 

Час на границата меѓу ноќта и денот.

Час на вртење од бок на бок.

Час за триесетгодишници.

 

Час спакуван под пеењето на петлите.

Час кога земјата од нас се откажува.

Час кога дува од згаснатите ѕвезди.

Час а‒зар‒зад‒нас‒ништо‒нема‒да‒остане.

 

Час празен.

Глув, пуст.

Дно на сите други часови.

 

Никому не е добро во четири изутрина.

Ако на мравките им е добро во четири изутрина

‒ да им честитаме на мравките. И нека биде пет

ако треба да продолжиме да живееме.

 

 

Избор и превод: П. В.
Цртежи: Virginia Mori