Распаѓање

1. Куќата што се распаѓа

треба што побрзо да се еутанизира,
да ѝ се исклучат водата, струјата, гасот,

да ѝ се пломбираат телевизорот, телефонот, рутерот,
сите апарати да ѝ се извадат од прекинувачот,

цевчето за инфузија да се повлече со еден потег
и ќепенците да се замандалат за последен пат,

а потоа да му се даде знак на багерот
и збогум куќо што беше дом, дому што сега не си ни куќа.

Да се закопа треба во длапката на сопствените темели,
да ѝ се оди на Задушница со понади и свеќи,

а времето, велат, полека ќе ја залечи болката.
Но, што ако самата решила да побегне пред судбината?

Ти јавуваат дека истрчала по патот, но трагата ѝ се губи,
ко дементна старица заскитала којзнае каде,

ќе ја пријавиш за исчезната, ќе ставиш оглас врз скршената ограда,
а никогаш никој нема да ја пронајде ни жива ни мртва.

2. Земјата што се распаѓа

треба наврат-нанос да се напушти,
да се грабнат јазикот, пасошот и две-три фотографии,

во детско ранче да се напикаат
раѓањето, детството, младоста, животот

и со тилот подсвиткан да се тргне по патот на егзилот.
Нозете сами ти одат, колективната меморија ги води,

бегството е наследство, нужен дел од оставината
на татковината, физичка кондиција на предците.

Да се премине треба границата стуткан во багажник
во мигот кога се спушта знамето на половина копје,

а потоа бос, гладен и со клоца во задникот
со месеци да се оддалечуваш чекор по чекор

од човекот во другиот кон човекот во себе.
Кога homo politicus убива, самоубиецот е и џелат и жртва.

Ќе ја напуштиш земјата што се распаѓа
без око да ти трепне, дури душата ти трепка и ти завива

како ротационо светло и сирена на полициска патрола
што се надеваш дека ќе те фати и врати, а ја снемува во далечина.

3. Светот што се распаѓа

треба да се завитка во болнички чаршав
и на носилка да се пренесе во одделот за палијативна нега

кајшто е предвидено преживување најмногу до шест месеци,
достоинствено и спокојно умирање со контролирана болка.

Прозорецот е отворен, собата е само за еден,
пев на гугутки во градината, јоргован на масичката.

Како во кујна на ресторан над вратата на собата пишува
„Насмевка“ и сите што му доаѓаат во посета

се насмевнати до уши, а никому не му е до смеа
и претпочитаат рударско „Среќно!“ пред јамата на смртта.

Мирис на амонијак и јод, на лушпи од мандарини и банани,
на радио вечерни вести за новите војни и финансиски кризи

што не го засегаат повеќе. А тоа го боли. Во крајчето на свеста
знае: ни убавината не го спаси, а и поетите залудно

сакаа да го сменат. И одеднаш сеќава меѓу коските и кожата
љубовен повтеж: да може барем уште еднаш да се љуби со слободата

која му мавта од врата:„Спиј, ќе наминам кога ќе можам“.
Светот што се распаѓа треба да се остави

во хосписот кајшто ангелите на животот немаат намера
ниту да ја забрзаат, ниту да му ја одложат смртта.