Фрагменти за името

1

За да дојдеш треба покана. За влез треба име. Можам да избирам: Јоана или Надја. Надја. Влегувам непоканета. Името првпат не го менувам.

2

На фотографијата се смешка девојче во бел мантил, со стетоскоп околу вратот. Во рацете ѝ е оној дел со кој се слуша дишењето. Др. Вера, пишува на мантилот. Имам четири години.

3

Како се викам, ме прашува. Го гледам в очи. Петра. Убаво име. Да. И убаво ти стои. Да.

4

Наташа, му се испушти. Прегратката стана Берлин, поделен на два нееднакви дела. Пред и потоа. Прости. Ќе се искупам. Со игла и конец твоето име ќе го зашијам на раката. Моето име не е казна. Конците се за отворени рани. Беа осудени на заборав.

5

Тоа ли е зашто немаш уште некое име на синтагматската просторна оска, како католиците? Затоа го менуваш во времето? Дали те определува прашањето на верата? На мерата?

6

Ние жените со задоволство ги менуваме имињата. Едвај го чекаме денот кога ќе се вовлечеме во белиот фустан и ќе го промениме името. Нашите стари пријатели повеќе не ќе можат да нѐ најдат во именикот, дури ни на Фејсбук. А кога ќе ја обесиме венчаницата, нам ќе ни останат детето, алиментацијата и новото име.

Превод: Славе Ѓорѓо Димоски