Гневот, божице, спеј го на Ахила

Гневот, божице, спеј го на Ахила, синот Пелејев,
пустиот гнев што им задал н' Ахајците безбројни бољки
силни во ад испраќајќи многубројни јуначки души,
нихните трупови пак правејќи ги плен на псите
и на јастребите сите; по волјата Ѕевсова било
да се раскараат прво и раздељат двајцата мажи:
синот Атрејев, јуначкиот цар, и божескиот Ахил.
Кој ли од бозите ниф ги натерал, кавга да кренат?
Синот на Ѕевс и Летоја. Се наљутил овој на царот:
лоша на војска болест ѝ отпуштил; гинеле љуѓе,
дек' Агамемнон Атрејев го навредил жрецот Хриса.
Тога до брзите бродој н' Ахајците овој се добрал,
за да со неброен откуп ја откине својата ќерка,
венци држејќи в раце на далекуметец Аполон
горе над златниот жезол, Ахајците сите молејќи,
најмногу двајцата синој н'Атреј, војсководците главни:
„Синој н' Атреја и други о Ахајци објалоносци,
нека ви дадат богојте, на вишниот Олимп што седат,
градот на Пријам да падне и стигнете дома ви здраво,
мене пак милото чедо да пуштите откуп земајќи
далекуметец Аполон честејќи го, синот Ѕевсов."
Тогаш Ахајците гласно удобриле другите сите;
да го почитаат жрецот и скапиот откуп го примат,
сал Агамемнон Атрејев не одобрил в своето срце,
туку го испадил лошо и продумал душманска дума:
„Да не сум те нашол веќе кај витиве кораби, старче,
нито да сега се бавиш ни подоцна пак да ми дојдеш,
зашто ни жезолот богов ни венците не те спасуваат;
неа не ја пуштам јас пред да старост дочека таја,
далек' од родната земја, во Арг, во нашата куќа,
везден на разбој ткаејќи и в постеља мене чекајќи.
Туку не дразни ме, оди! да останеш жив, ако сакаш".
Вака му рекол, а старецот исплашен зборот го почул.
Пошол молчејќи крај брегот на морето бурно и бучно;
потоа старецот скраја си отишол да му се моли
многу на царот Апόлон, Летό што го родила лична:
„Ој, сребренолаки боже, послушај ме ти што ја штитиш
Хриса и пресвета Кила и царуваш в островот Тенед.
Зминтијче, ак’ сум ти кренал јас некогаш пресвета храма
или пак бутови масни сум т’испекол еднаш јас тебе,
јунечки или од кози, исполни ја желбава моја:
Да ми Данајците платат за солзиве с’ твоите стрели!“
Така се помолил тој, а Фојб Апόлон го почул
и низ олимписките врхој со срдито срце си слегол
на рамо лакој држејќи и затворен тулец од сегде.
...

Хомер, Илијада. Препев од старогрчки јазик Михаил Д. Петрушевски. Детска радост, Скопје, 1995, стр. 27-28.

Илустрација: Алис и Мартин Прувенсен

Извор: ΑΡΓΩ