Срцулки

Најголемата лубеница од бостанот, дедо ќе ја донесеше,
и на половина – ко две тепсии ќе ја пресечеше –
едната за децата, другата за возрасните,
и ќе ни речеше – кркајте од срцето на летото.

Среде бостанот, плашилото облечено во облеката на прадедо стоеше.
Баба ќе ги собереше семките на крајот
и со нив џебовите на прадедо Тодор ги полнеше,
велејќи дека сите убави нешта доаѓаат од небото.

И денес се сеќавам на имињата што на семките им ги даваше:
црнилки како ирис, ѕвездочелки, оти си ги лепевме над веѓите –
за да гледаме и ноќе, ѕрнѕурки – да не бидеме сиромашни,
злапки – за млечните заби да ни ги заменат здрави заби,
зјајки – да бидеме ко цвет отворен за сонцето,
ил жолто клунче од јавриите на ластовичките, ѕуници –
за да бидеме црвени во образите како шумски јаготки,
чакарески – за да не се родиме со шарени очи и срцулки –
за да имаме срца со кои сите ќе нè сакаат
како семки начичкани околу срцето на лубеницата.

Внимавајте, најубавите лубеници, пред изгрејсонце –
од млечното видело на зорнината, се откинуваат.
Тогаш, од ноќта, со сите ѕвезди на небото, се раѓа денот
во кој за секого ќе има место околу трпезата на сонцето.

Еден ден и мене ќе ме подигнете над бостанот со сите семки
со кои ќе се раѓате и живеете – ни велеше дедо,
вадејќи ги засушените семки од џебовите на прадедо...