Сиромаси

14.08.2020 15:34
Сиромаси

Кога еднаш веќе нема да има сиромаси, како што велат дека ќе ги нема, и кога на местото на нивната покраина ќе пораснат стебла и повеќекатници, тогаш тоа што сум се родил, одел и работел (што сме се родиле, оделе и работеле) ќе биде неразбирливо и сосема бесмислено. Јас сум, ние сме одредени со тоа што сме сиромаси. Оној што сиромаштвото веќе нема да го допира, за него ние нема да постоиме.

Замислете ја празнината на чинијата од која се јаде. Таа, празнината, излегла и преминала преку работ и, за оној што е крај неа, се шири на сè: на денот и ноќта, небото и земјата, сонот и мислата. Тука во тој простор, а заправо во секој кусок, хијат, со раката која би фатила а фаќа ништо, тука во просторот во кој децата ги вртат своите крилја на празна желба, тука сме стоеле, некогаш гневни и бесни, а некогаш да ја измамиме судбината, понизни.

А потоа, во добата што доаѓа - полна глетка која од терасата благо продолжува кон градината, кон улицата и потаму, и сегде ги затекнува оние кои уживаат во работата и чистотата на летниот ден. Веќе сега, ние, далечните сиромаси, во таа иднина не наоѓаме ни парченце огледало во кое би се виделе. Ќе биде тоа потполн прекин, историјата ќе се прекрши. Ќе започне епохата на бонбоните. Никој веќе нема да ги знае нашите имиња и кога ќе нè спомнуваат, ќе изгледа како да станува збор за ангели. Како да не сме биле на земјата проживувајќи го животот, туку како да сме коселе сенки. На наше место ќе влегуваат бродови преполни со најчудни подароци.

Ќе нè изеде рајот, таа црна дупка. Ништо тоа никому нема да му значи што некогаш темно а некогаш светло, како на флејта, сме ја свиреле празнината, сме извлекувале тонови од неа, движења и дела, живи од завист, лудило и јад.

Нас сиромасите, оддалечени и изумрени, ќе нè видат уште само во болестите и стварите. Во чашата вода преку ноќ оставена надвор, во тепихот што го тресат и во децата што оздола молежливо гледаат.

Кога веќе нема да има сиромаси, како што велат дека ќе ги нема, учителите ќе ги усовршуваат нашите далечни потомци и без негативните емоции, кои нас нè раскинуваа, тие ќе бидат соборни како полжави на цветна ливада. И кога ќе се поведе збор за нас кои сме работеле во слепило и непромисленост, тие мирно ќе речат: „Не, ние не ги познаваме. Тие не се наши предци“. И ќе ја речат вистината.


Слики: Nate Burbeck
Избор и превод: П. В.
Извор: Danijel Dragojević, Rasuti teret (1985)

Даниел Драгоевиќ (Danijel Dragojević, 1934) е хрватски поет, есеист и прозаист. Се смета за еден од најважните современи хрватски автори.
Објавил: Kornjača i drugi predjeli, 1961; U tvom stvarnom tijelu, 1964; Svjetiljka i spavač, 1965; Nevrijeme i drugo, 1968; Bijeli znak cvijeta, 1969; O Veronici, Belzebubu i kucanju na neizvjesna vrata, 1979; Bajka o vratima, 1972; Četvrta životinja, 1972; Prirodopis, 1974; Izmišljotine, 1976; Razdoblje karbona, 1981; Rasuti teret, 1985; Zvjezdarnica, 1994; Cvjetni trg, 1994; Hodanje uz prugu, 1997; Žamor, 2005; Negdje, 2013; Kasno ljeto, 2018.

Драгоевиќ на Окно

Повеќе за Драгоевиќ

ОкоБоли главаВицФото