Патоказ

Влегуваш во музејот.
Жената со плетало ти ја кине влезницата
пред првиот оддел.
Камено доба во три соби
низ кои човекот во тебе се исправа ко лак
пред Големата мајка.
Наеднаш си среде ходник
со три простории од три страни
без стрелки и без врати.
Се врткаш пред нив, но нема
кого да прашаш
па тргнуваш право
и наместо во бакарното,
или барем во бронзеното,
влегуваш во железното доба.
Прескокнато човештво
во 160 експонати бакарно минато
и во загубата на свеста
дека металот е клучен за опстојот.
Ќе се вратам, си велиш, но железното доба
штрака од соба в соба,
се погребува во кнежевски гроб
и наеднаш си пред лифтот
што води во цел кат антика.
Од секоја соба се влегува најмалку во две.
Три пати се враќаш пред истата наочареста фибула,
сѐ дури не сфатиш дека не е déjà vue.
Низ новиот век нозете одвај се влечат,
ни стрелки повеќе бараш ни натписи.
И наеднаш пак си среде железното доба.
Времето е повторно пред нашата ера
и твоите предци гаѓаат со железни копја.
Старото го преплавува ново, новото е старо.
Да излезеш сакаш, но стрелка нема,
а еден погрешен чекор и веќе си еони назад,
од Златната маска полетува пчела.
Човештвото безглаво јури
врз лентата на историјата
чиј механизам се скинал,
а ти во христијанските гробови
повторно закопуваш Римјани.
Замелушен, се вртиш низ времето
како глувче врз тркало
сѐ дури не отскокнеш налутено:
па како не ставиле стрелки?
На крајот ја одминуваш
книгата за впечатоци,
не купуваш ништо од музејскиот киоск
и се тетеравиш во сончевиот ден.
Ах, се сепнуваш,
но не го видов бронзеното доба!
Ама влезницата е веќе поништена
и во скинатото крајче зјае празнината,
а во нозете тешки од умор
срцето ти бие праисториски.
Не, музејот не е живот со еден влез и еден излез
кон кого водат дречливи стрелки во само една насока.
Само животот е музеј со еден влез и еден излез
кон кого води патоказот на смртта.