1015 hPa
81 %
8 °C
Скопје - Пет, 29.03.2024 01:48
– Може да те прашам нешто?
– Секако.
– Зошто срцето не ми чука? Да не сум мртва?
– Ха, ти не ни можеш да бидеш мртва. А срцето не ти чука, зашто го немаш. Ти си кукла, не знаеше?
– Не. Зошто никој досега не ми кажал дека сум женски Пинокио?
– Не знам. Искрено, мислев дека знаеш.
– А другите? И тие ли се кукли?
– Да. Добро, нели забележуваш?
– Како можам да забележам, кога и тие се како мене.
– Имаш право.
– А, што правам тука?
– Украс си. Ми ја разубавуваш витрината. Белки не сакаш да се пожалиш на нешто. Секој ден ја бришам правта од тебе и никогаш не си добила некоја пукнатина. Никој не го прави тоа за мене. Јас за сè морам сам да се грижам.
– Сакам срце!
– Пак таа. Каде да ти најдам срце?
– Не знам. Сигурно постои некаде. Можеби некој ќе сака да ми направи.
– Добро, а какво срце сакаш поточно?
– Срце во форма на срце... и... не сакам да биде црвено. Нека биде виолетово, бојата на сонувачите, а јас сум сонувач.
– Се надевам дека ќе најдам такво срце. А, што ќе правиш со него? Каде ќе го ставиш?
– Ќе чувствувам. Со него ќе чувствувам.
Слика: Roberto Sgrilli (стара италијанска разгледница)
Извор: Анета Попова, Најкратки раскази (Антолог, 2009)