Селска библиичка

Откај накај, леб ѝ кучкин,
со врколак се ујдисала
кучката на кумот Миломир?

Легнала, крв ѝ недоцицана,
зад седмата меѓа под црквата
дои врколачиња црномешести.

На полноќ, семче им врколачко,
ќе ја исцицаат до опаш
ќе ја одерат до коска да ја излижат
со коските запчиња ќе наострат.

Исклештени - на кумот:
Добре ти дојдовме!

Тој со појас од лук
и со глогов кол под мишка:
Повелете
и мене мевце ми се пријало!

Еве ти сега гоштевање.

В зори
ни кучка, краста ѝ нејзина,
ни врколачиња, грб им козинав,
ни кум, опинок му козји.
Сè станало само Библиичка.
Во селото уште само речиси
змиотрнот пука на ветар
додека гајдите се оддишуваат
под кожата на ѕверот магија.