Текстилни раскази (3)

ДОЈДИ ДА ТИ ПОКАЖАМ!

Мајка ми не сакаше марами. Носеше само и исклучиво овој период. Ќе се облечеше и ќе ја ставеше големата жоржетна марама со меки, топли и питоми бои, стивнато портокалово, кафеаво и темно бордо. Имаше нешто навестувачко во таа марама. Отсекогаш ми ја сакаа очите. Кога се пензионираше, знаев дека веќе нема да излегува толку рано и ѝ ја побарав.

Истиот ден, беше ова време, на заминување во Скопје каде што веќе живеев, посакав веднаш да ја ставам на себе. Беше прекршена од долгото стоење во плакар и зедов набрзина да ја запеглам. Ја изгорев, малку, на едно ќоше. Материјалот за миг се залепи на прегреаната пегла. „Ништо, ништо“, ме тешеше мајка ми, „пак ќе можеш да ја носиш, голема е, ќе ја свиткаш така што нема да се гледа изгореното. Дојди да ти покажам!“.

Минатата недела интензивно мислев на таа марама. Ја извадив од длабоката фиока кај што ми стојат марамите и ја ставив да ми биде на очи. По неколку дена, видов необична ќерамида-боја хулахопки за кои помислив дека совршено ќе ѝ одговараат. Ѝ ги купив.

Утрово ја свиткав така што да не се гледа изгореното. Голема е. Облеков фустан за да се гледаат убаво хулахопките, нивната боја е идентична со едно од недоминантните полиња на марамата.

Баш беше студено, ама мене ми беше топло на душата. Ме грееше ќошето што го нема на жоржетната марама на мајка ми.

„БАГАТ“

Твојата невидлива рака постојано ми го тегне долниот конец при пишувањето, па зборовите ми се собираат, преблизу едендодруг, без белинки, без тишинки меѓу нив, без празнината од мене до тебе. Зборови на куп. Ми го затегаат расказот, што да не можам да го измазнам нашиот раскажувачки штеп ко што треба.

Твојата невидлива рака постојано ми го тегне долниот конец при шиењето. Машината треба да се однесе на сервис, да се нагодат долниот и горниот конец. Пред некој ден видов, отвориле „Багат“ на „Св. Климент Охридски“. Знам дека за добар штеп, двата конца треба да бидат исто затегнати и засегнати, да се од иста макара, ама не знам како да го направам тоа. Долниот, конецот на вистината – заробен во шпулот, мора да го следи горниот, слободниот конец на измислицата – растанцуван на држачот на машината. Инаку ни штепот ни расказот не се како што треба.

НИ МОРЕТО, НИ ТЕКСТИЛОТ

Сонував како ме подзема немирно море од текстил. Разулавени памучни бранови со застрашувачки дезени низ кои пливам во спротивната насока на стихијата. Една мразна, тенка, синтетична-сулендар струја ми се обвиткуваше околу ногата, се разбудив со силна болка во глуждот. Ми идеше да ја извадам машината за шиење и сѐ да проштепувам со цврст оверлок што не се пара. Природното засекогаш да го спојам со вештачкото; сонот со јавето; болката со ништо. Не се ни мрднав, само нежно си ја спуштив раката кон глуждот и со свилениот ракав на пижамите ја протрив и ја разнежнив болката. Ништото го одминав ко да го нема. Заспав, не го навтасав сонот повторно. Ни морето, ни текстилот.

Колажи: ULLA JOKISALO

Извор на текстот: Оливера Ќорвезироска - Престапни години; Бегемот 2021.