Враќањето на мојата Евридика

Од кои предели и ноќи твојот глас ме вика
Дали во темните вилаети на сонот пак спиеш
Ти изгубена во ова столетие мртва Евридика
што вон денот, и јавето во некоја билка се криеш
Од кои предели и ноќи твојот глас ме вика

Од сите градски светилки светлоста ја обрав
И со полноќно сонце в очи по ѕвездите скитам
На сончевото срце те цртам Ти света и добра
засекогаш изгубена во невраток Те китам
со светлоста што од сите светилки ја обрав

Те барам во мразот дождовите и непостојаниот ветар
од онаа страна на месецот и неможноста на сонот
Твоето име го испишувам на грбот на миризливиот етар
твојата песна ја ѕвонам на златното небеско ѕвоно

А тебе те нема О тој страшен прекор
на твојот глас што од темни длабочини ме вика
Па болен и крвав слегувам во рајскиот пекол
и таму да те побарам о моја Евридика

II

О слепо чекорење по мрачни патишта а врнат
камени дождови и чудни билки ме пијат
Ти спиеше на еден камен и златна и црна
сонот ти го чуваше некаква ретка змија.

За да те разбудам каменот го изгризав со заби
три ноќи мракот со своите очи го горев
Во очите сјајот го изгубив О да би
те разбудил испив бескрајно отровно море.

И тргнавме кон светлоста А страшно и лудо
жед да видам дали си зад мене почна да 'рти
Очите си ги ископав и за чудо
како лудиот Орфеј фатално не се свртив

Те вратив воскресната од пеколот на овој град
и на најстудените ѕвезди им покажав како се љуби
Се вратив изгорен а тргнав силен и млад
тебе те најдов но себе се изгубив