Нејзина песна

Заинатено молчам и не ја погледнувам,
ѝ го вртам грбот штом ќе ми пријде
цел еден ден,
ден што е зима,
ден што е брег.
Отворам фиоки, затворам врати,
преместувам сè од обратната страна
една цела ноќ,
ноќ што е лето,
ноќ што е река.
Излегувам надвор меѓу туѓи куќи,
затегнати лакови, вперени стрели,
цел еден ден,
ден што е лето,
ден што е река.
Ја оставам заклучена зад девет врати,
се кријам зад десет перници-тврдини
една цела ноќ,
ноќ што е зима,
ноќ што е брег.
Ми влезе во сонот,
го отвори блокот
и со мојот молив
песна запишува.