Толку се непристојни што тврдат дека тие ми го дале името

19.08.2022 10:01
Толку се непристојни што тврдат дека тие ми го дале името

Разговорот со Маша Сеничиќ на книжевниот фестивал Друга приказна ќе се одржи на 27 август во МКЦ-Скопје, во 18 часот. Подоцна истата вечер ќе настапува на „Овде паѓаат крупни зборови“ - перформативен натпревар со „едноминутни новели“.

куќа

низ куќата во која спијам
некои луѓе секојдневно
левтерно шетаат,
горе-долу, нанапред и наназад,
а никогаш не сме се запознале;
знаат дури и како се викам,
ми се обраќаат понекогаш
да им додадам нешто
или да им се придружам на вечера;
знаат дури и како се викам!
понекогаш ми се допаѓаат,
додека во други денови се толку непристојни
што тврдат дека тие
ми го дале името


кому, чуму: датив

да не им припаѓаш поединечно на луѓето
подеднакво е неблагодарно
како да не им припаѓаш на политичките партии,
на самопрокламираните друштва,
нациите, мнозинствата или малцинствата:
нема да те повикуваат на собири,
нема да ти праќаат разгледници,
нема да знаат што да очекуваат од тебе,
а непредвидливоста
е камен во чевла,
камен во џеб,
камен во бубрег,
камен во секој случај;

да не им припаѓаш на луѓето
подеднакво е смешно
како да им припаѓаш,
само помалку напорно
и тажно кога има празници

 

аероплан

I
птицата на која се сеќавам
имаше тело
од украсни керамички фигури
и крила од чачкалици
што преживеале стотици
безвкусни ручеци;
леташе од моите петгодишни раце
до моите идни неисполнети желби
за најпосле да скончи
на импровизираниот подиум за танц
во домот за стари;
твоите шаки што треперат
околу чашата полна со вода
и моите раце нурнати
во сапуницата

II
птицата на која се сеќавам
имаше тело од шолја за кафе
и крила од вештачки заби
кои во твојата садопера
ги оживеав пред еден од оброците;
да се нема вилица е еднакво суптилно
како да ги изгубиш сеќавањата и,
иако знаат дека не можеш,
сите очекуваат да ги активираш
челустите
со кои ќе соџвакаш
парче месо,
ако не и месечина

III
птицата на која се сеќавам
имаше тело од импулсивни одлуки
и крила од кревети на кат
кои во детските одморалишта
ги красат јастучници
валкани од крв од нос;
огласот за мечувалечката секција,
бесплатна за учениците на гимназијата,
ме потсети на твоите шаки
кои цврсто
ги држат моите зглобови
и ги впрегнуваат во врвките
за на патот до градинката
да не се сопнам,
а потоа ми се закануваат
кога твоите скапи огрлици
во налет на сосема мали потреби
им ги подарувам на недоверливите членови
на туѓи семејства

IV
птицата на која се сеќавам
не се сеќава на мене
освен крај трпезариската маса
над која,
на спорадичните собиранки,
бесно со години се тресе лустерот
купен на полскиот болвји пазар

V
твоите шаки што треперат
над адресарот полн
со мртовци

 


мртва природа

татко ми е уморен
баба ми не се сеќава
мајка ми прераскажува
сестра ми и јас,
ние го јадеме ручекот
едната на едниот
другата на другиот
крај на светот
мислам, масата


ти, можеби

крзнаријата Самрак во Масарикова
го навестува единствениот можен исход
дерење кожа од туѓ грб
а плоштадите чии називи се спротиставуваат на фашизмот
опкружени се со згради во форми на австриски колачи:
од шеќерот лесно се заборава
на глупоста и смртта

ме радува што катедралата засекогаш ќе остане недовршена,
оти постојаноста е сепак одлика на најприбраните!
пред зградата на Напредок човек пита
да им пркоси на токовите; не е лесно да се плива спротиводно
во град кој секое утро заборава
на својата река

ти можеби, но јас никогаш
нема овде да се задржам

 

тежината на јули

смрдеа на гнилеж и истопена пластика
се надвива над коштицата во лепливи сокови;
ме потсетува дека сум жедна и доволно прилагодлива.
ме потсетува од каде сè потекнувам и во што сè се слевам.

ѝ помагам да зачекори: нејзиното збунето тело,
збрчкано и тивко, инсистира на козметички производи.
мене кожата ме чеша, од пот и фармацевтска индустрија.

не можам да заспијам, од нервоза:
моите среднокласни корени и симпатичната гестикулација,
моето деликатно чувство за рамнодушие,
сето тоа ме прави материјал за задоволителен живот,
но добро, имено, се информирав
каде престануваат очекувањата, а почнува Третата светска војна:

на изгрејсонце,
звукот на ноктите по сувата кожа
пече, се раздвојува, запнува.
кутијата ја земам, рибам, полнам со овошје.
во текот на попладнето, кога го џвака,
најупорно мислам на смрт.

 

Слики: Katia Lifshin

Превод: П. Вулкански

Извор за песните: Maša Seničić - Okean (2015)


Маша Сеничиќ (Белград, 1990) е сценаристка и писателка. Дипломирала драматургија и магистрирала Теорија на драмски уметности и медиуми. Пишува проза и поезија и нејзини дела се објавени во зборници, антологии и списанија. Објавила две збирки поезија: „Океан“ (2015, награда „Млади Дис“), и „Повремена како викенд населба“ (2019, награда „Душан Васиљев“). Работи како уредница и новинарка на онлајн порталите „Before/After“ и „Милица Магазин“. Соработувала на различни домашни и меѓународни проети како авторка и соработничка, glavno во областа на филмот и театарот. Како предавачка работела на различни едукативни проекти од областа на аудиовизуелната култура („Критичен камп“, „Мал филм“...).

 

ОкоБоли главаВицФото