Немилосрдна континентална прогноза (три песни)

24.08.2022 10:58
Немилосрдна континентална прогноза (три песни)

 

немилосрдна континентална прогноза

Од утро до мрак да бидеш благодарен,
на државата за бесплатното институционално образование и оверената
здравствена книшка. на родителите за храната облеката и покривот над глава.
во зоолошка градина им се восхитувам на безнадежните
припадници на видовите потекнати од понежни клими:
на крокодилот чие студено тело ги забавува
дечиштата меѓу кои се кријам.
луѓе во групи ми го попречуваат погледот,
оти колективот има премолчана предност
и можност за подиум.

на прашањето за организмите кои
населуваат погрешни континенти
ми одговараат прагматичните историчари.
поларната мечка во Аргентина бесцелно лута
по врелиот бетон, и таму умира од тага.

дали постои што било меѓу мигот
во кој престанувам да бидам должна
и оној во кој некој почнува да зависи од мене;
другите се шаки стапала израстоци
другите се супена лажица со бел шеќер
другите се дијалектички материјализам
другите се влез
на друга
врата

немилосрдните туѓи предградија

човек се наведнува да ги прочита насловите на весник
кој не сака да го плати осумдесет центи,
луѓето отвораат гепеци во дворови на коцкести куќи
и гледаат внатре, бараат. малата мртва птица
пред престижниот универзитет
ја прескокнуваат идните академици ‒ ми велат:
што правиш, питачиве примаат социјална помош
поголема од твојата плата. нееднаквоста ме прави наивна, а

задните улици сегде се исти:
тивки и бегло пребришани,
мажите го задржуваат погледот врз мене,
не трепкам, ја предизвикувам западна Европа
со брзиот чекор и близината на шаките.

иглата во мапата на метрото е забодена
во станицата под престижниот театар,
и додека енергијата на возилата трепери од кочењата
врз мене паѓа истата таа, игла; се кривам,
нејзиниот врв останува тап. ретриверот на рекламата
за кучешка храна е секогаш сит.

католичките ѕвона одекнуваат, децата врескаат
од еврејскиот музеј. за миг
стварно ми се причини дека покривите горат.

сепак подигнале многу згради, велат академиците,
социјални случаи‒жители, многубројни и грандиозни;
никогаш баварското печиво не сум го врзувала за регион,
туку за корка што нежно распукува. ни птиците не сум ги врзувала
за плоштади на кои гордо се салутира.

во музејот чиј билет вреди како цел ден
обезбедувањето зема тетратка и молив
и запишува нешто во мојот видокруг:
се чувствувам посебно. ме болат стапалата и
остатоците од ручекот за една особа
во вртлог кружат низ галеријата
нагрнати со мојот мантил.
би се спрепнала радо од костените,
но некои луѓе добро се платени
секое утре да ги тргнат од плочникот

сè е златно и тихо и мириса на хербариум:
во алпскиот пансион млад брачен пар
продава стапови за одење.
на сите им се голи зглобовите и се прават
дека дождот не паѓа, а можеби и не паѓа
врз Германци

жена во планинарскиот дом
смрди на млако вино и цимет.
нешто во минхенското
предградие ме смирува, веројатно
тоа што никогаш нема да бидам негов дел

човек од сомотските панталони со боја на сенф
го брише маслото од добро чуваниот автомобил;
капијата е немарно отворена, а куќата обрасната во бршлен.
малку потаму, средовечен алкохоличар рециклира
браон стакло. го дели од зеленото. браон, зелено

сè се стопува во истата слика. паркот е долг и во него луѓето зборуват
разни јазици. дебела жена нежно довикува пес среде улица.
се слушаат многу повеќе птици одошто собира во сите тие дворови,

само тоа ме
буни

викенд‒населби

ќе одам брзо
и ќе зборувам разбирливо:
се изморив од доследноста,
тој тажен граѓански обид
да се остане пресретлив

сонувам летниковци
обраснати до врв во непознати билки
кои ветувам дека ќе ги негувам
дури и ако никогаш не ги запознам
семејствата од куќите што се клатат
на островчиња од мориња на кои исто така
не им ги знам имињата; таму каде што диригирам со крајбрежната
стража, но само ако ја здогледам прва

ги пуштам луѓето да летуваат и да мислат што сакаат,
вечерите секако се осамени ‒ пијам
шприцер крај тениските терени и ја чистам
земјата под ноктите. сето тоа, во иднина.
вечерва се грижам за бродот среде викенд‒населбата,
кој стои со години, неподвижен, усидрен, смирен:
бескорисен пливач, под цврста оревова гранка

кога рацете ти станаа збрчкани,
некој ја одврза грамадата, полна со дождовница и кал.
кога една есен ја читаше Досада, се исплашив
а беше јасно: крлежите ќе ми влезат длабоко под кожа
и тука ќе дигнат градови. ме застрашува
што немам прецизен план. се чешам,
додека не потече крв. дводневните излети
ме потсетуваат дека сум жива

се изморив од доследноста
која служи само за макар некој
да може да каже дека му недостасувам.
мојот пес умира сè помирно;
поезијата тука нема
што да бара

Фотографии: Shaun Pierson
Превод: П. Вулкански
Извор: MAŠA SENIČIĆ - Povremena poput vikend‒naselja, 2019

ОкоБоли главаВицФото