Крст

“Крц!” Крцкал крстот на Водно. Кроце кроце, до горе (кај што летаат само орлите крстачи) се допафкал еден мајстор со клуч крстач.

“Крцкав ви е крстот”, им рекол мајсторот на дежурните крсјани кои под една круша крснозе решавале крстословка.

“Крстево ни е старо, од времето на крстоносците, затоа крцка”, рекол еден од крсјаните по име Крсте.

“Ти, Крсте, крстен ли си?! Крстево личи на крстосувач а не на крстче т.е. крвче”, рекол мајсторот што со крстачот дошол да го зашрафи крстот на Водно.

“Важно на крстов имаме крчма, која исто крцка, од што е стара”, рекол Крсте.

“Кршливо ви делува крстот; лесно може да се срони во крш”, рекол мајсторот. “Да не имате крт под крстот?”

“Прашуваш фигуративно или дословно, за кртот?”, се збунил Крсте.

“А може ви крцка и ако свињата крцул ја држите заврзана за крстот...”, рекол мајсторот со крстачот, бидејќи крсјаните малкуцка му наликувале на кретени, ко што и името (етимолошки) им кажува.

Тогаш дежурните крсјани дефинитивно ги кренале главите од крстословката и крстум почнале да го обиколуваат мајсторот кој се нашол крстосан од сите страни. “Ти мора да си некое кршкало!? Или ти си некрстениот крт што ни го подјадува крстот?!”, се заканувале крсјаните.

“Крстот не сака крутост туку кроткост, браќа”, рекол мајсторот со крстачот и кршеглавечки се сјурил низ падините на Водно, што подалеку од крстот и од дежурните крсјани.

слика: Свирачиња