Примитивни очи

Каде што стравот не зборува во приказни или песни, ниту им дава облик на ужасите или триумфите.

Моето име, мојата заменица - сивата празнина.

Познат ми е распонот на стравовите и како е да се почне со пеењето и полека да се тргне кон горската клисура што води назад до странецот во мене, мојот личен емигрант.

Пишувам против стравот. Против ветрот со канџи што ми се гнезди во дишењето.

А наутро, кога се плашиш да не се раздениш мртва (веќе за тоа не постојат слики):
тишина на компресијата, тишина на самата егзистенција, во тоа ни минаа годините,
така ја изгубивме и онаа убава животинска среќа.

Превод: П. В.