Размислував за причините поради кои веројатно би требало да раскинеме...

Ти сакаш:

градина на покрив со бродски под, минијатурни палми и градинарска гарнитура од бор, параван со дезен на пеперуга, неколку зимзелени ползавки, украсно стебло од јаболко во стаклена тегла од матирано стакло, со гранки што се свиваат под товарот на малите напупени плодови.

Jас сакам:

да ја премачкам твојата боровина со заштитен слој со боја на сонце, да напикам вртимушки во твоите тегли од матирано стакло и да испообесам големи ѕвечкалки врз твојот параван, да ги наберам твоите минијатурни јаболки, да ги излупам и насечкам и здробам и да ги претворам во горчлив мармалад со боја на мочка.

Ти сакаш:

златен ретривер со придружна документација, дури и ако е преголем за твојата градина на покрив; динамичен, величествен пес со весел опаш ускладен со бродскиот под, ѕидови со беж боја, хромиран автомобил; блондинка од кучето со плочка околу вратот во форма на коска како од цртаните со име Џек или Макс или Сами.

Јас сакам:

триножно џукелџе со трауматично минато, со водени очи и роптаво кашлање, спасено од шинтерница каде што само часови го делеле од смртта; шарен пес со шал наместо огрлица кој се вика Пишко или Богарт или Миш Маш.

Ти сакаш:

празни тегли од мед кои ми требаат за мармаладот со боја на мочка па да можеш фино да ги измиеш и од нив да ги изрибаш налепниците и потоа да ги наполниш со лушпички кардамон, со семки од пискавица, корен од тамаринд; да направиш нови налепници на својата германска машина за правење налепници и да ги наредиш долж кујнската полица со добро исчистените, изрибани и одново означени тегли од мед во кои се наоѓа сè освен мед, нејадливи зачини со нападни имиња.

Јас сакам:

да згнетам сè додека е уште запакувано, не обѕрнувајќи се на практичното пакување за полесно отворање и траката за чување на свежина да ја направам сосема непотребна; да оставам сè полуизедено и само набрзинка да го стуткам омотот и да го фрлам во некој ќош, немарно подотворен, или да го фрлам во фиока и да пуштам да се истури.

Ти сакаш:

секој викенд брзо да чекориш со Џек или Макс или Сами по падините на Виклоу, расфрлајќи се со боковите, мавтајќи со лактовите, носејќи водонепропусни чизми од антилоп и мавтајќи со професионалните стапови за нордиско одење што си ги купил преку интернет и кои допрва мораш да ги спасиш од нивните кутии, како и сите други направи за кои мислиш дека ти се потребни.

Јас сакам:

да шетам по камчиња и да се пентарам четириножно преку школки; да правам жабици со совршени плочки за правење жабици со благи бранови; да се качувам по квргави и преплетени стари дабови, да паднам во поток и да ги намокрам стапалата; да берам волшебни печурки на влажна мов.

Ти сакаш:

совршени бели чаршафи и мемориски сунѓери, по една минималистичка перница за секој од нас и кревет точно среде соба со доволно простор околу него, за да се чувствуваме како да сме заглавиле на остров во океан од паркет.

Јас сакам:

да можам да се стуткам крај студен ѕид кога тебе кожата ќе ти се прегрее, врз чаршафи со цветен дезен под јоргански навлаки какви што шиеше баба ми, со џукелче кое ’рчи и јорган од пачјо перје кој потплукнува пердувчиња толку нежни што остануваат да лебдат над нас.

Ти сакаш:

сите штом ќе влезат да ги собујат чевлите и уредно да ги остават во ходникот крај твоите планинарски чизми; сите да се сневеселат со своите испотени стапала и распарани чорапи; сите да изгубат пар милиметри во висина, така што кон мерните единици за неугода да можат да се придружат и нивните изложени предолги нокти на нозете и скинатите хулахопки.

Јас сакам:

да не морам веднаш да завршам на колена штом ќе влезам во твојот ходник и да обујам папучи како да сум во основно школо, да не морам да се потсеќам на основното школо, како плачев по мама секое утро во предворјето кога морав да се фаќам во костец со папучите, со стотиците црни балеринки со стотици пришиени имиња врз ѓоновите.

Ти сакаш:

мирис на скапа колоњска вода после бричење и гурмански сосови за тестенина, средства за блескав паркет и внимателно избрани средства за чистење прозорци и освежувач на воздух со мирис на борови иглички во декември.

Јас сакам:

мирис на запалено лисје и на печени компири, на креозот, влажно крзно, овошен колач и божиќни елки, вистински, од кои паѓаат иглички и капе златна смола.

Ти сакаш:

евтини авионски карти за бегство од градот, вински барови и воени музеи, лифтови кои водат до панорамски платоа од кои можеме да ѝ се восхитуваме на разиграната архитектура, квартови низ кои можеме да шетаме крај излози и по корзоа, ресторани на отворено со чадори и менија кои нудат тапаси.

Јас сакам:

да кампирам во шатор за еден на песочна дина со норки што се гнездат во оближната клисура и со блуни кои се струполуваат во морето крај нас; да копам дупки како мачка кога сере во грмушки и да набодувам абеце‒тестенина директ од конзерва, подгреана на логорски оган склепан од наплавени гранки опкружени со камења од плажа; да не се грижам што ми е кожата грда и прошарана со сино‒виолетови‒портокалови пеги оти сме отишле на зимско бањање во леден океан.

Ти сакаш:

дневен престој без телевизор кој би го реметел совршеното фенг шуи, не зашто не сакаш да гледаш телевизија, туку зашто сакаш на луѓето да им кажеш дека не гледаш телевизија; да бидеш особа што не гледа телевизија, навечер чита популарна психологија и игра Trivial Pursuit со своите женети пријатели.

Јас сакам:

да го насочам твоето комплетно домаќинство кон телевизорот; секогаш да се седи пред пријатниот екран, да се гледаат ријалити‒програми, без поради тоа да се чувствувам виновна пред тебе, да не морам да објаснувам зошто телевизиските личности ми се бескрајно интересни, колку што ми е потребно да ги сфатам нивните мани и дисфункционалност.

Ти сакаш:

црна темница во спалната соба и сосема навлечени завеси.

Јас сакам:

да можам да го посматрам триаголничето ноќно небо секогаш кога не можам да заспијам, да ги видам сите Месечеви мени и понекогаш вечерен авион, ѕвезда паѓачка, сенка од шишмиш во лов.

Ти сакаш:

огледала со полирани рабови на ѕидови со беж боја, врамен постер со Лихтенштајн и можеби дури апстрактно масло на платно од галеријата на плоштадот Мерион, но сè модерно, сè без душа.

Јас сакам:

да земам пиштол за лепење и да ги прекријам твоите ѕидови со беж боја со плутени табли, да купам пакети со разнобојни налепници за браници и да сечкам фотки од неделните весници, фотки од врани што пушат и часовници што се топат, слики од чувари на јакови по Хималајски падини, рибни пазари и оригами‒орхидеи и градски бавчи во северна Англија и тогаш да ги закачувам од плафон до под, за секогаш да бидат видливи како траен потсетник на тоа како е светот многу поголем и поважен од нас и нашите малецки животи.

Слики: Brian Kershisnik

Превод: П. В.

Sara Baume (1984) ‒ ирска писателка. Студирала ликовни уметности и креативно пишување. Кратката проза ѝ е објавена во антологии и книжевни списанија, какви што се The Stinging Fly и The Dublin Review. Добитничка е на наградата за краток расказ Davy Byrne 2014 и на наградата Hennessy за најдобра нова ирска авторска во 2015. Објавила четири романи: Spill Simmer Falter Wither (2015), A Line Made by Walking ( 2017), Handiwork (2020) и Seven Steeples (2022). Живее во Cork, со своите две кучиња.