Театарските карикатури на Ал Фри

Ал Фри е американски карикатурист роден во Лима, Охајо во 1880 година. Ја започнал својата кариера како карикатурист откако бил ангажиран од Сент Луис-Диспеч (1904-1908) во неговиот оддел за уметност. По патувањето во Европа во 1909 година, работел за „Светот на Њујорк”, а потоа, во 1925 година за првиот број на списанието „Њујоркер”.

За вториот број (28 февруари 1925 година) ја направил илустрацијата со двајца полицајци која се појавува на насловната страница на„Њујоркер”.

Неговата врска со „Њујоркер” се покажува како плодна и продолжува во следните 37 години. За тоа време, тој придонесува со четиристотини и седумдесет театарски карикатури и околу четиристотини други илустрации и карикатури за списанието.

Во книгата „Фри и театарот“ Максвел Силверман пишува за работниот процес на Фри:

„Тој навистина сакаше да присуствува на претстава, седејќи во осмиот ред од страна за да може да ги гледа актерите додека влегуваат и се движат по сцената. „Моите очи се како оперски очила“, вели Фри; „Сакам да ги фокусирм“. Во затемнетиот театар тој црташе на мали квадрати од жолта хартија на кои беа претставени одредени пози или анатомски карактеристики на играчот.

Дома правеше скици со молив на остатоци од хартија, на задната страна на завршените цртежи или каде и да му беше згодно. Честопати се враќаше во театарот за да си ја провери меморијата, пред да ги изработи на својата табла за цртање последните карикатури, кои потоа ги следеше за пренос на белата табла: тие конечни слики обично варираа во димензии од 12 на 20 до 23 на 30 инчи“.

Да ја погледнеме фотографијата на Кетрин Корнел во претставата на Вилијам Шекспир „Антони и Клеопатра“ поставена покрај цртежот на Фри. Како што истакнува Силверман: „Фотографијата ја улови Кетрин Корнел како позира. Цртежот ја доловува нејзината глума“.

Не можеме да не се согласиме со оценката на Силверман за карикатурите на Фри и тоа е една работите што е интересна кај нив. Тие се разиграни и живи. Фри работел на начин кој не е врзан за реалноста, иако цртал вистински луѓе и не се плашел да ризикува. Може да се забележи дека има моменти кога фигурата не е ништо повеќе од неколку едноставни форми или изгледа како да е едвај нацртана.

Еден пример што го илустрира тоа е цртежот со Луиз Калхерн и Џудит Андерсон за драмата Кобра. Калхерн е нацртан со употреба на агли и форми, додека Андерсон е пренесен со помош на серија флуидни линии кои никогаш не се затвораат. Тоа му дава на гледачот да направи разлика меѓу нив двајца.

Во оваа илустрација за претставата „Прекрасен град“ Фри не се занимава со реалистичко чувство за простор и ја прикажува приказната преку една главна фигура (Едит Адамс) и низа мали фигури во три агли на композицијата.

Разиграноста е најдобриот збор со кој можат да се опишат неговите уметнички дела, но тоа не значи дека тој не работел напорно кога ги создавал. Како што вели Силверман во својата статија, Фри правел голем број скици пред да одлучи за една што ќе биде конечна. Каков што е случајот со повеќето уметности, сигурно едноставноста во нив не било лесно да се постигне.
Претставуваме избор на илустрации од театарската книга.

 Извор: https://illustrationage.com/