Она што се случи минатата недела во Иран не беа избори

За да ја илустрирам минатонеделната политичка атмосфера во Техеран, ќе го цитирам мојот млад ирански пријател, кој редовно ми праќа извештаи:

„Бев на последниот митинг на Ахмадинеџад и сега можам да замислам како изгледал фашизмот. им поделија оружје на еден куп момчиња со мозолки кои не можат да си фатат девојка и им рекоа дека се извонредни.“

Тешко е подобро да се опише ова, дали како потсетување на одвратната сексуална репресија која лежи во сржта на „исламската република“, или како опис на силата која исламската парадржава, или држава во држава, е во состојба да ка покаже кога ќе почувствува дека нејзиниот опстанок е доведен во прашање. Постои една теоретска причина зошто настаните од минатата недела во Иран (жал ми е, ама решително одбивам да ги наречам избори) беа само лошо диригирана навреда за сите учесници и набљудувачи. А тука има и една практична причина. Теоретската причина е многу поинтересна и побитна, иако на прв поглед многу помалку драматична и возбудлива.

Шиитската теократска елита смета дека Иран и неговите граѓани се приватна сопственост на од бога избраните мули. Оваа тоталитарна идеја се заснова на една религиска будалаштина која ја прокламираше покојниот ајатолах Рухолах Хомеини. Со овој указ - кој првобитно под управата на клериците ги стави животите и имотите на сирачињата, сиромашните и ментално заболените - сега целото население се прогласува за детинести штитеници на државата во црна одежда. Така, секој изборен процес е завршен уште пред и да започне, бидејќи семоќниот Совет на чувари на исламската револуција однапред одлучува кој може да се „кандидира“, а кој не. Секој весник што го нарекува овој процес ’избори’, и кој понекогаш споменува ’митинзи, истражување на јавното мислење и пребројување на гласовите’, служу само за засмевање на ајатолите. Сите оние медиуми кои целата мината недела беа соучесници во оваа валкана лага треба да се засрамат. И нашата кутра државна секретарка треба да се срами бидејќи изјави дека се надева дека „вистинската волја и желба“ на иранскиот народ ќе се одразат во резултатите од овие избори. Таа сигурно знае дека таквиот исход е оневозможен уште од самиот почеток.

Теоретски е можно првиот избраник на ајатолите да не „победи“, па дури и да дојде до одредени поделби во Советот на чувари по прашањето за исбор на најдобриот кандидат. Колку и да е небитно, тоа сепак може да доведе до раздор. На крајот на краиштата, корумпираните системи се пдложни на измами. Ова, како и лицемерието, е прилог на кој порокот му дава страст. Со речиси несфатлива бруталност и суровост, чуварите наредија прекин на сите мрежи на мобилна телефонија кои би помогнале сево ова да добие црти на фер избори и преку своите јурушници - „револуционерната гарда“ - објавија дека само еден облик на гласање е по божјата волја.

Да ги оставиме настрана очигледните докази за местење на изборите, крадење на гласови и присилувањето - постои уште еден сомнеж дека неписмениот фундаменталист Махмуд Ахмадинеџад би можел да постигне дури и државно спонзорирана плебисцитарна поддршка. Во остатокот од мислиманскиот свет, на сите избори минативе две години, видовме сосем спротивен тренд. Во Мароко 2007-та толку извиканата Партија за правда и развој освои само 14% од гласовите. Во Малезија и Индонезија, предвидувањата според кои прошеријатските партии ќе имаат зголемена поддршка исто така се покажаа како погрешни. Во јануари во Ирак проклерикалните партии, кои во градовите како Басра им го загорчуваа животот на луѓето, беа казнети на локалните избори. Исламистичките сили пред еден месец со соседен Кувајт поминаа лошо, а четири жени - меѓу кои и фантастичната Рола Дашти, која одбива да носи каква била марама - освоија места во парламентот од вкупно 50 пратеници. Можеби најбитно е тоа што од Иран спонзорираната организација Хамас беше убедливо и неочекувано поразен во Либан, на отворени и жестоки избори, чии резултати не беа оспорувани од ниту една партија. И, како што слушам, ако оваа година Палестинците повторни би гласале, тешко дека Хамас повторно ќе победи.

Но сепак некако групата сенилни верски фанатици - која не можеше да ги намести изборите ни во земја како што е Либан, каде има свои следбеници - успеа да си обезбеди убедливо „мнозинство“ во трагично банкротираната држава, во која ги контролира медиумите и има монопол над насилството. Мислам дека мораме да им го ускратиме секој вид официјално признание.

Кога зборуваме за изборите во Либан, тоа ме потсетува на нешто што неодамна со сопствени очи го видов на митингот на Хезболах во јужен Бејрут. Во големата сала, во присуство на официјалните лица од иранската амбасада, најголемиот постер на оваа проиранска партија прикажуваше облак од нуклеарна експлозија! Под овој сликовит симбол стоеше предупредувањето што ги очекува сионистите. Понекогаш забораваме дека Иран сè уште официјално негира дека се обидува да изгради нуклеарно вооружување. А сепак неодамна Ахмадинеџад се пофали со успешно лансирање на ракети и успешна работа на иранските нуклеарни центрифуги, а на Хезболах му се дозволува да верува дека иранските реактори можеби имаат и некакви додатоци кои не служат за мирновременски цели. Меѓу другото, ова значи дека валканата манипулација со која мулите го контролираат Иран веќе не може да се смета за „внатрешно прашање“. Фашизмот во земјата порано или подоцна се претвора во фашизам во странство. Соочите се со нив сега, или борете се против нив подоцна. А дотогаш, нарекувајте ги со вистинското име.

Извор: e-novine