Чекајќи го Годо (Сцената со пцуењето)

ЕСТРАГОН: Јас заминувам...
Тишина.
ВЛАДИМИР: Зарем не сакаш да си играш?
ЕСТРАГОН: Што да играме?
ВЛАДИМИР: Би можеле да си играме Поцо и Среќко.
ЕСТРАГОН: Никогаш не сум слушнал за тоа.
ВЛАДИМИР: Јас би го изигрувал Среќко, а ти Поцо. (Го имитира Среќко како клапнува натоварен. Естрагон глупо го гледа.) Ајде сега ти, терај понатаму!
ЕСТРАГОН: Што треба да правам?
ВЛАДИМИР: Карај ме! Пцуј!
ЕСТРАГОН (по кусо размислување): Палавко!
ВЛАДИМИР: Дај нешто појако!
ЕСТРАГОН: Гонококо! Спирохето!
Владимир се ниша ваму-таму, поднаведнат.
ВЛАДИМИР: Нареди ми да мислам.
ЕСТРАГОН: Што?
ВЛАДИМИР: Кажи: Мисли, свињо!
ЕСТРАГОН: Мисли, свињо!
Замолчуваат.
ВЛАДИМИР: Не можам.
ЕСТРАГОН: Доста беше.
ВЛАДИМИР: Нареди ми да играм.
ЕСТРАГОН: Отидов.
ВЛАДИМИР: Играј, свињо! (Се извиткува во место. Естрагон нагло заминува, излегува лево.) Не можам! (Ја дига главата, гледа дека Естрагон веќе не е тука, па извикува.) Гого! (Чекори по сцената како лав во кафез. Одлево влегува Естрагон, журно, задишан. Потрчува кон Владимир. Му паѓа во прегратка.) Еве те пак, најпосле!
ЕСТРАГОН (задишано): Јас сум проклет!
ВЛАДИМИР: Кај беше? Мислев дека си заминал засекогаш.
ЕСТРАГОН: Доаѓаат!
ВЛАДИМИР: Кој доаѓа?
ЕСТРАГОН: Не знам.
ВЛАДИМИР: Колкумина се?
ЕСТРАГОН: Не знам.
ВЛАДИМИР (победоносно): Тоа е Годо! Најпосле! Гого! Тоа е Годо! Спасени сме! Ајде, да му тргнеме во пресрет! (Го влече Естрагон кон левиот дел од бината. Естрагон се спротиставува, се оттргнува, па излегува на спротивната страна, на десно.) Гого! Врати се! (Владимир потрчува, оди крајно лево, гледа во далечина. Влегува Естрагон од десната страна, потрчува кон Владимир, му паѓа в прегратка.) Еве те пак!
ЕСТРАГОН: Јас сум во пеколот!
ВЛАДИМИР: каде беше?
ЕСТРАГОН: Доаѓаат и од онаа страна!
ВЛАДИМИР: Ние сме опколени! (Избезумен од страв, Естрагон јурнува кон задниот дел на бината.) Кретену! На таа страна нема излез. (Тој го граба Естрагон за мишка и го влече кон просцениумот. Со рака покажува кон гледалиштето.) Онаму! Таму нема жива душа! Кидај! (Го бутка кон гледалиштето. Естрагон, исплашен, се повлекува.) Не сакаш? (Ја набљудува публиката.) Па, тоа можам да го разберам. (Размислува.) Белки не си полуден?
ЕСТРАГОН (помирно): Ја бев изгубил главата. (Ја наведнува главата, засрамен.) Прости. (Живо ја дига главата.) Тоа веќе нема да се случи. Кажи ми што треба да правам.
ВЛАДИМИР: Нема тука што да се прави.

ЕСТРАГОН: Ајде, ти стој таму! (Го одвлекува Владимира крајно десно и го става со грбот кон сцената.) Така, ти стој тука, не се мрдај и биди на штрек. (Владимир го испитува хоризонтот, со дланката над очи. Естрагон трча крајно лево и зазема ист став. Ги вртат главите и се гледаат преку рамињата.) Грб во грб, како во добрите стари времиња.
Се гледаат уште малку, па секој го продолжува набљудувањето. Подолга тишина.
ЕСТРАГОН: Гледаш дека нешто доаѓа?
ВЛАДИМИР (вртејќи ја главата): Што?
ЕСТРАГОН (погласно): Гледаш дека нешто доаѓа?
ВЛАДИМИР: Не.
ЕСТРАГОН: Ни јас.
Го продолжуваат набљудувањето. Подолга тишина.
ВЛАДИМИР: Ќе да е да ти се причинило.
ЕСТРАГОН (вртејќи ја главата): Што?
ВЛАДИМИР (погласно): Ќе да е да ти се причинило!
ЕСТРАГОН: Нема потреба да врескаш.
И понатаму набљудуваат. Подолга тишина.
ВЛАДИМИР/ ЕСТРАГОН (вртејќи се едновремено): Дали ти —
ВЛАДИМИР: Ох, извини!
ЕСТРАГОН: Продолжи.
ВЛАДИМИР: Не, не, после тебе.
ЕСТРАГОН: Не, не, првин ти.
ВЛАДИМИР: Јас тебе ти упаднав во збор.
ЕСТРАГОН: Напротив.
Налутено ѕурат еден во друг.
ВЛАДИМИР: Конвенционален мајмуну!
ЕСТРАГОН: Ситничава свињо!
ВЛАДИМИР: Доврши си ја реченицата, ти велам!
ЕСТРАГОН: Доврши ја ти својата!
Замолчуваат. Се доближуваат еден до друг, застануваат.
ВЛАДИМИР: Тапоглавецу!
ЕСТРАГОН: Тоа е идеја! — стварно, ај да се пцуеме!
Се вртат, го зголемуваат растојанието помеѓу нив, повторно се вртат, лице в лице.
ВЛАДИМИР: Шапшалу!
ЕСТРАГОН: Билмезу!
ВЛАДИМИР: Абортиренко!
ЕСТРАГОН: Пицајзло!
ВЛАДИМИР: Клозетски стаору!
ЕСТРАГОН: Крпо!
ВЛАДИМИР: Кретенчиште!
ЕСТРАГОН (беспоговорно): Критизериште!
ВЛАДИМИР: Ох! (Снеможува, совладан, и се врти на другата страна.)
ЕСТРАГОН: А сега, ајде да се смириме.
ВЛАДИМИР: Гого!
ЕСТРАГОН: Диди!
ВЛАДИМИР: Дај ми рака!
ЕСТРАГОН: Еве!
ВЛАДИМИР: Дојди ми во прегратка!
ЕСТРАГОН: Во твоја прегратка?
ВЛАДИМИР: Падни ми на гради!
ЕСТРАГОН: Важи — едно градно струполуење за две особи!
Се прегрнуваат, се раздвојуваат, замолчуваат.
ВЛАДИМИР: Како времето лета кога човек се забавува!
Тишина

Извадок од драмата Waiting for Godot; A Tragicomedy in two Acts (Samuel Beckett, 1953)
Превод: П. В.
Гифови: A. L. Crego