Блумсбери и филозофијата на модата

Вирџинија Вулф со колегата од групата Блумсбери, Литон Страчи, на фотографија од Лејди Отолин Морел.

Кога Вирџинија Вулф го поканила Т.С. Елиот на викенд во село во 1920 година, поканата ја завршила со следните зборови: „Ве молам не носете облека“. Предлогот не значел дека „Том“ треба да пристигне гол во Источен Сасекс. Таквата можност сепак била малку веројатна бидејќи во тој момент поетот сè уште работел како службеник во банката „Лојдс”. Елиот бил славно „венчан” со својот триделен костум до тој степен што, како што се пошегувала Вулф, би облекол четириделен доколку би постоело такво нешто.

Она што таа го мислела со пораката „не носете облека“ било дека на имотот Монк тие не се дотерувале за вечера, не се пресоблекувале за црква (не оделе во црква) а не воделе ни грижа дали нивната најдобра облека ќе биде видена во градината. Таков бил амбиентот во групата Блумсбери, иако станува збор за руралната верзија, а за конвенциите во однос на облеката на кои се вратил остатокот од општеството од високата средна класа по Првата светска војна, таму сигурно немало место.

Модниот новинар Чарли Портер го истакнува својот став велејќи дека начинот на кој кругот размислувал за облеката бил дел од поширокиот револт против доцно-викторијанското општество во кое биле израснати неговите членови (Вулф е родена во 1882 година, Елиот шест години подоцна) .

Френсис Патриџ, Квентин и Џулијан Бел, Данкан Грант, Клајв Бел, Беатрис Мајор, Роџер Фрај и Рејмонд Мортимер

Изборот да не се носи црна вратоврска за вечера или ракавици „во град“ бил дел од кодот кој исто така вклучувал одбивање да се земе оружје против Германците или да се следат вообичаените правила за тоа кој со кого може да спие или да се придржува до наследените уметнички форми, како што се линеарна нарација во фикцијата, мимезис во сликарството, во корист на нешто поимпресионистичко.

Според анализата на Портер за преференциите на стилот на Блумсбери, замената на Вулф на стиснатиот едвардијански корсет од нејзината младост, со опуштената, лелеава силуета, била предуслов за нејзиното сексуално експериментирање со Вита Саквил-Вест.

Исто така, ова сарторијално поништување ѝ овозможило да експериментира типографски во Hogarth Press, како соосновач со сопругот Леонард, кој во 1923 ја објавил познатата поема на Елиот „The Waste Land“. Слично на тоа, речиси постојаната голотија на Данкан Грант се спојувала со неговиот капацитет да има љубовни врски со мажи и да биде постојан партнер на сестрата на Вулф, Ванеса, која официјално во тоа време сè уште била во брак со Клајв Бел.

Данкан Грант, Божиќ 1916 година. Фотографија на Роџер Фрај.

Благодарение на пристапот до содржината на неколку гардеробери на членовите на Блумсбери, како и голем дел претходно невидени фотографии, Портер би можел да даде детална илустрација за тоа како мотото „Направи го ново“ – крикот на модернистите насекаде – се одигрувало на материјално ниво.

Тој ги прикажува фустаните на Лејди Отолин Морел, кои имаат елементи на елизабетански косплеј со надуени раменици, додека Ванеса Бел си кроела пижами од ткаенина со апстрактна шема која првично била дизајнирана за обложување на софи.

Во кругот на Блумсбери постоел и друг тип на облекување , повеќе Елиотски отколку Грантовски. Очигледно главната фигура овде бил Е.М. Форстер, кој продолжил да го носи свеченото одело како одбранбен оклоп против неговиот копнеж по машките тела. Романсиерот не ја изгубил невиноста до својата 38 година, а и тогаш продолжил да се однесува со манири на високата класа.

Пижамата на Ванеса Бел направена од чаршав за маса

Портер вклучува многу фотографии од Форстер како се поти на пладневното сонце додека стои покрај неколкумина прекрасни млади мажи во доти или фесови кои ги среќавал на своите патувања. Единствениот пат кога Форстер изгледал недвосмислено среќен е кога бил фотографиран во „индиски дворски фустан“, кој толку многу наликува на наметката за чај што Ванеса Бел можеби ја пренаменила притоа користејќи кујнски ножици.

Помалку вешт е обидот на Портер да поттикне револуција во однос на облеката на нашето време. Предлогот дека сите ние би требало да бидеме малку повеќе Блумсбери за да излеземе од бескрајниот бран на брзата мода, ја промашува поентата дека антимодниот став на Вулф и Грант е токму тоа - стил кој бил свесно креиран и рафиниран како да бил подготвуван за јавен перформанс.

Притоа, тие всушност го повторувале она што го правеле нивните родители и баби и дедовци, кои биле жестоки експоненти на изгледот на уметноста и модата од осумдесетите (Џулија Маргарет Камерон, фотографката на сите оние немарно и лелеаво облечени девојки, била пратетка на Вирџинија и Ванеса).

Историјата на облекувањето е преполна со такви анти-модни моменти, и да се сугерира дека имитирањето на верзијата на Блумсбери некако би ни овозможило да „сковаме нови начини на постоење“ делува малку наивно.

Вирџинија Вулф и Вита Саксвил-Вест на имотот Монк

Извор:https://www.theguardian.com/