Отаде студено треперат македонските брда

Љубовни писма

Седиме во Тјунис Кофи Шоп
агол на Сансет булевар и Ла Бре во Холивуд
и девојката ме прашува
преку својата овошна салата
и мојот хенговер
„Кога последен пат си добил
љубовно писмо?“

Поткашлувам во својата шолја кафе
и велам
„Немам поим. Сигурно било дамна.
Кој уште прима љубовни писма
кога самиот
не ги пишува?“

Ми дофрли еден од своите коси
погледи. Келнерката
ја става мојата кајгана
на шанкот.
Се обидувам кафето
да го задржам во желудникот.
Ми зборува за типот
што ѝ пишува љубовни писма:
„...а го знам само површно.“

Бастард, си мислам, лесно е
нему. Се гледам во огледалото:
неизбричен, мамурен, веќе 4 години
ниедно љубовно писмо, веќе 4 недели
ниедна песна.

Не зборувам ништо, прчкам по кајганата.
Нема што да се каже.

Потоа одиме отспротива во Стардаст мотелот
и јас со првото пиво дента
седам пред машината за пишување и чекам
на љубовни писма
и на песни,
но тие не стигнуваат,
ништо не стига,
освен смогот над Л.А.
и нафтата на морската површина.

(1978)

Кратко насмеано соло

Вино, вотка, надвор сив студ,
Сик Сити, болна провинција, самоубиство
сосем банално, Фаусер пак пишува нешто
неразбирливо, недоволно длабоко и критички,
недоволно германски, мрачен тип
кој не фура ништо друго освен
изџвакани стари фотографии

Едрене 68, Французите на cold-turkey,
последниот Нембутал одамна отишол,
Фредовата тинктура пролиена во вецето,
преслаб е да збрише, станицата
ја опколуваат цајкани, во канцеларијата
службеник удира жигови врз пасошите,
отаде студено треперат
македонските брда,
овде некој тип во црвен пончо,
испружен, на спуштање,
еден друг, оној со штакорско лице,
клечи со лудачка насмевка крај него
и му дрка под пончото,

но ништо за фељтон, Фаусер,
океј, ја спуштам завесата,
токму така, преку во судницата
е вашиот внатрешен Аушвиц,
се вртам кон ѕидот, сам, јасно,
кратко насмеано соло
пред стварта пак да тргне,
толку лесно лудаците
не можат да се укокаат...

тогаш тој почна да ломоти околу себе и сврши ‒
убаво чувство кога сок
ќе се слие во панталони, бар нешто,
панично, параноидно, но сеуште не е
мртов, нешто сеуште се грчи
во ничијата земја каде што никој
никогаш за било што не вели да

(1973)

Понекогаш со Лили Марлен

Она што уште треба да се опише
не е ништо полесно
само затоа што единствено преостануваат
секогаш одново дождот, лицата
на оние што умираат и мртвите

кога умре Кероуак бев во Истанбул
една година подоцна мајка ми случајно рече
„Тој одамна е мртов“

И други
кои се обесиле во cold-turkey затворите
се срушиле по бањи или просто негде во парк
истите лица истата бесмисленост
ладното изгладнето месо
ноќе понекогаш сонувам за шприц
гледав како во пенис
и во вратна жила се фиксаат
моите пријатели од бараката за морфинисти
и самиот имам лузни однадвор и однатре
лузни што никогаш не зацелуваат слики што не се бришат
што е најпосле животот туку капка на врв од игла
што е смртта туку одбивање уште нешто да се каже
последно разбиено шише во песокот
главата на Кесиди врз железнички колосек
Хермес кој си пукал в уста
и тоа што е веќе пречесто речено
сè е потешко да се опише
сирените во магла, товарните бродови, годините зависност
годините кафеани, лудници
ноќите без опиум

јас не прашувам веќе ништо
како Хермес кој уште се прашувал
а веќе го знаел одговорот
дожд и виски и зимска магла во парк
попладниња меѓу инферналните зони
сам со радиото и далеку во сеќавањата
и понекогаш со Лили Марлен

(1973)

Фотографии: Arthur Tress
Избор и превод: П. В.

Јорг Фаусер (1944-1987), по прекинатите студии бил болничар во Лондон, ноќен портир во Истанбул и аеродромски работник во Франфурт. Работел и како новинар. Пишувал проза и поезија.