Чирибу, чириба

Дали мислите дека свет е у винклу? У колективно памќење за живот и дело на славни (у мејнстрим-медиумско поимање на збор) најзапамтено нешто е момент на њину смрт и погребна процесија. Нема да ви давам примери, нека ви текнев сами.

Кој е врхунац на цивилизацију? На тротоари, испод савршеност на архитектурну метрополу, да поставиш тезгу и да продаваш камења! Нема сас што да се гаѓав цајкански кордони. Знаемо за `ратни профитери` - какво име да им дадемо на овија подузимачи?
Влада инфо-хаос, па мене ми раскљункана глава и негазирани ми мисле.
Клацкам се меѓу монотонију и полифонију, а идеје су ми унереден ролеркоустер.

Нема кој да ми каже зашто се частив мекице к`д се роди нов бебац, стварно. Не ли знаев, што ли?
Тој ми ти е нешто одомаќинето како псовке (кој ќе ми каже тачно што значив, а, како су настанале).
Како што се чукнуе у дрво од суеверие да не се деси нешто лошо. Од куде так`в адет?
Ритуали за бурек у четири ноќе, после онеспособувачку суботњу вечер, знам дека су за смирување на стомак бар док не дојде сабајле од огледало сас извик: “Тејк а лук ет мај мамурлук”.
Знам дека и к`д се одлучи колективно да се исцепи ед`н телац у облик на скарски деликатеси, сас газирани пиења, дека хај-кволити поцрвенетост на наедени фаце е неизбежна. Гласност се подразбира.
Ипак, тој е прв принцип на собирање на кафањероси.
Друг принцип е дека сви биднуев експерти за области за кои не су образовани, посебно после оној унутрашњо`ѕвинг!` у сред треќу чашу.
Интересни вести: сви бизниси трпив пад, али угостителство, инжињеринзи и транспорт се држив, па и јачав.
Што ќе каже - запослујте се у планирање на маркетинг стратегие за меѓународну продају на пиење.
Од поодамна си е познато дека и к`д е благостање и к`д е тешка оскудација, људи си се збирав да мунев по пар пијачке.
Од едну страну ќе чуеш: неонацисти гу искористуев координирано прстен-ашење од мурију на апла уредно пријавени протести (уер дид ит гоу вронг?), за да ги заскубев и зашутирав арапи по предграѓа. Гледале ли сте га гладијаторскога аустралијца како е глуп, туп и неупотребљив скинер у `Ромпер стомпер`. Тамо
и двете стране `тучев и бивају тучене`.
А од другу страну видиш ги бабачковци кои га управљав свет, куде су цели "шајни хепи, смајли глед-хендс" како да су ни обезбедиле гратиси за у некакво си Шангри-Ла. Њино секјурити су стотице уан-мен-арми специјалци, кои можев да згомнив просечнога цивила док кажеш `пиксла`. О, да, све е у реду, сви смо ми тинтири-минтири, али за свак случај предузимамо мере на предострожност.
Прелетуев ми сликичке како шарени топченца у џакузи.
Нешто много оправени људи мислив дека можев да ме оправљав.
Те овак`в данак, те забрана за купување овој после што-ти-знам-колко-сат.

Најтешко ми е к`д виду дека људи бладав демагогие.
Ствара ми се кнедла у грло, к`д виду дека хејтерски гузице мрзив некои си њини незнанци.
Побелуе ми по едно влакненце сас видување свакога еднога шабана кој мисли дека `некои работе едноставно такој морав`, без да ги пропушти кроз критичку призму, бар да ги промисли малце.
Некој тој кажаја, значи - тој е истина, тој е начин.
За све различно што се јавља - ништење, требљинка, таманација!
Сакам да замислите стање како сингл-људи им се потсмевав на парови фатени за руку, на родитељи кои гуркав бебенце у количка, на фамилију седнати на сладолетче у кафетерију. Дали би се осеќале пријатно? Дали би браниле право на едни или на други?
Ја на тој викам: лив енд лет лив.
Низ `хи-хи-ха-ха`-муабет се начујуе дека некој сака да омогуќи ултралиберализам.
Одма доваѓа контра: "Бате, бате, па б`ш т`г одма ќе никнев онија групировке кои ќе сакав да ги смождив онија различни"
И мислу си - па, как`в бе систем да поставимо, ми како човечанство?
Да ставу тезгу и да продавам камења, за да спечалу за да отиду на Антарктик у снежно бело спокојство, некако не ми иде.
Ни е некој циљ, а ни па ги оправдују средства.
Фаќав људи џенем на островски континенти и езерски ледењаре.
Идев - за бољи живот, за да бидев среќни људи, а тамо бумбари ги разарав од унутрашњост на лобање.
Тамо се групирав у национал-колоние. Тамо `рмбачив бетер него што би `рмбачиле овде, ама од пусти хоумкаминг срам не се враќав.
Тамо га сфаќав он`ј виц зашто сви казани имав ѓаволче што ги боцка онија што сакав да изрипив надвор, а њин казан нема чувара.

Ја останују овамо. Мое место си е овој.
Место да си терам работу, ја имам едну каменчугу.
Големо карпиште е, округло. На врв на рид сам. Фатила површина малце мов.
Абе, на врв на рид сам. Ќе биду анти-Сизиф!
Гледам ги доле онија заебани коцкасти зграде сас стаклени ѕидови.
Онија што ги мрзу затој што ми га одзимав сл`нце док оду по улице.
Гледам ги и онија авта, и онија скутери, и онија безвезни споменици.
Жмурнују ед`н пут, зимам дубоко ваздух. И почињам.
Гурнују га камен. Оп,пол`к, пооооо-л`к - мрда. З`м, з`мммм....
Сантим по сантим, до почетак на спуст.
Туткаваљам га још едно десет метра, док му даду смер и импулс.
Слушам га куде почиња да з`нзара и да се дрма цел рид.
И иде каменче надоле, све помало и помало у мои очи.
Мој осмех поголем и поголем. Истресују прашину од руке.
Чекам да га чују звук од онамо доле.
Да га чују кршечки врисак на град кој не знае што му се спрема.