Нобелови промашувања

И покрај нивниот статус и углед некои од најголемите писатели никогаш не доживеаја да ја добијат Нобеловата награда. Меѓу кои се Хенри Ибзен, Греам Грин, Томас Харди и Винстон Хју Одн. При доделувањето на секоја награда може да се каже дека има превиди, но некои од тие превиди се тешки за оправдување.

На пример – Лав Толстој во 1902 година изгуби од Кристијан Матијас Теодор Момсен. Еден од двајцата ги има напишани најголемите романескни епопеи.
Другиот? Па, другиот не е Лав Толстој.

Така во чест на вчерашното објавување наградите, се обидуваме да го најдеме одговорот: Кој писатели требаа да добијат Нобелова, а не добија?

Еве некомплетна листа на оние кои требаше да бидат почестени, но тоа не се случи.

Авторот на „Лолита“ беше номиниран во 1974 година, но изгуби од шведските автори Ејвинд Јонсон и Хари Мартинсон. И двајцата членови на Нобеловиот комитет.

Изложба на американските писатели. Фотографија на Филип Рот. Во 2008 година еден член на Нобеловиот комитет изјави: „САД се премногу изолирани, премногу свртени кон себе. Не преведуваат доволно и суштински не учествуваат во големиот дијалог на литературата. Нивното незнаење е предупредувачко.

Иако го напишано едно од најголемите дела на минатиот век, „Во потрага по загубеното време“, Марсел Пруст никогаш не ја доби наградата. Многумина сметаат дека контроверзните теми во неговото дело се главна причина за овој превид.

Нешто е сомнително кога авторот што ќе изврши главно влијание врз Семјуел Бекет и Сол Белоу не ја добил наградата. А што се случува со фактот дека Џојс го предводеше модернистичкото движење во литературата и ги напиша едни од најголемите дела на 20-тиот век.?

За таткото на модерниот краток расказ се верува дека никогаш не ја доби наградата заради историските несогласувања меѓу Шведска и Русија, родната земја на Чехов.

Можеби една од најполитизираните грешки. Некои сметаат дека Борхес, иако номиниран неколку пати, никогаш не ја доби наградата зашто поддржа неколку десничарски водачи, меѓу кои и Августо Пиноче.

Номиниран во 1901 и 1902 година, Толстој наводно бил игнориран заради своите премногу ексцентрични религиски уверувања и радикалните погледи што ги застапува во староста. Како и неговиот сонародник Чехов, би можел да биде жртва и на историското непријателство меѓу Шведска и Русија.

Од 1901 до 1912 година „идеалот“ на Нобеловата награда беше пишување кое „подржува висок и гласен идеализам“. Најверојатно Комитетот кој се интересираше за пишување во кое црквата, државата и семејството се светост не беше заинтересиран за делото на Марк Твен.

Извор: huffingtonpost