Роман на годината: „Естом“ од Николина Андова Шопова

Прстите ми трнеа секојпат кога ќе ја земев слушалката и дури вечерта околу десет часот успеав да ја додржам во рака. Очекував дека ќе се јави Тонка и дека повторно со доза нелагодност и сожалување ќе ми каже дека не знае каде си. Требаше да почувствувам бес и лутина, а не радост и олеснување кога конечно ти го слушнав гласот. Сигурно ја насети острината во мојот тон и знаеше зошто сакам да дојдам. „Те чекам“ – рече смирено и во грлото го почувствував нагонот за повраќање предизвикан од познатото вознемирувачко чувство на возбуда и неизвесност. По третпат дента излегов од бањата, набрзина ги облеков само белите гаќички што први ги дофатив и едно ленено фустанче, и истрчав на улица. Воздухот беше неподносливо жежок и ми ја сушеше косата по пат кон твојата куќа, точно девет минути и приближно четириесет и седум секунди со брзо одење, како што имав измерено безброј пати. По догорчето од цигарата што се гаснеше на скалата пред твојата врата, видов дека си ме чекал надвор. Само што сакав да заѕвонам, те слушнав во темницата.

-Ајде - рече зарипнато, се симнав по скалите и без збор тргнав по тебе зад куќата. Под сандалите ми се налепија лушпи од лубеница и лигавиот сок што се беше насобрал на нив ми ги лизгаше стапалата. Почувствував слабост во колената додека те следев, а во себе постојано си го повторував она што сакав да ти го кажам, како дете што пред претстава ја вежба напамет научената песничка. Повторно се губеше со денови, со недели – исчезнуваше без причина и одеднаш се појавуваше без објаснувања и изговори, и однапред знаев дека сите обиди да дознаам зошто те немало и да те наведам на разговор, ќе потонат во твоето упорно и рамнодушно молчење. Тоа што од други случајно дознав дека наесен ќе студираш и ќе се селиш во Софија а ми немаше кажано ни збор за тоа, само придонесе уште еднаш, по којзнае кој пат, да ти кажам дека си заминувам од тебе, овој пат засекогаш.

Ја отвори лимената врата и го притисна прекинувачот на ѕидот, кој осветли само мал круг на средината на гаражата каде што имаше некакво истурено црно масло на бетонот на подот. Чув како бавно ја заклучуваш вратата и однекаде се слушна тап звук, како нешто цврсто да падна на земјата, а потоа твоето движење се стиши блиску зад мојот грб. Силно ги стиснав бутовите кога го почувствував твојот здив зад мене, помешан со мирисот на железо што се ширеше низ гаражата и мирисот на бебешкиот сапун што ми испаруваше од кожата. Стоев скаменето и не можев да изустам ни збор, само немо гледав во замастениот бетон и ја губев силата на мислата и на телото, а со онаа малку свест што ја имав, чувствував презир и омраза кон себеси. Ме повлече на дрвениот стол што за миг се заниша, и седнав врз тебе со вжарено лице свртено кон твоето и кон мракот.

„Ова беше последен пат, последен пат!“ – си повторував во себе додека се враќав дома. Повторно не ти го кажав сето она што сакав да ти го кажам за да ставам крај на моето измачување и на моите јалови обиди да добијам нешто од тебе што ќе ме успокои. Бев лута, бесна на себе и сакав да направам нешто, да си откинам дел од телото, од стомакот, од утробата во која сѐ уште те чувствував. Се свртев наоколу за да се осигурам дека нема никој; беше пусто како што знаеше да биде Скопје само во јули и уличните светилки не работеа, а столчињата на цветните тераси во околните бараки беа празни. Една гајба со скапани праски стоеше пред спуштените решетки на продавничката од која извираше слаба светлина.Уште еднаш погледнав лево –десно и застанав на тротоарот. Го поткренав фустанчето, набрзина ги соблеков гаќичките што мирисаа на нашите течности и ги фрлив во контејнерот.

„Последен пат“ – си повторив за себе, полутивко, иако во празната темна улица немаше кој да ме чуе.

„Окно“ во соработка со Фондацијата „Славко Јаневски“ и оваа година објавува фрагменти од делата кои беа во конкуренција за наградата Роман на годината за 2022 година. Претходните извадоци прочитајте ги овде.