Со затворени очи

Кога ги затвораш очите ја гледаш песната.
Испразнета од издржливоста на сите зборови,
што потајно си ги посакуваш.
Те потсетува на свежо варосана соба
на која летото заборавило да ѝ ги затвори вратата и прозорците.
А дури и тоа е недоволна алузија на ликовите од физичкиот свет.
Не постојат влезови и излези од таа песна.
Таа е во материјална и гасовита состојба.
Лицата што лебдат во неа, метафорите
што висат на нејзините ѕидови,
галактичкиот провев може веднаш да ги распрсне и да ги пресели
на друго место.
Два голи тукушто вљубени облака
ги расејуваат и разнесуваат ѕвездите
во облакот на закланиот вепар опкружен со сиви ролни чад
од цигарите на тате
кој сокриен во темниот агол на песната, забележува сè.
Веројатно тој е
вистинскиот пишувач на секоја моја песна.
Во мракот не го забележуваш, сè дури не пријде нечујно
од зад грб, не ти ги прекрие очите со своите дланки
и не те праша на шега: Погоди кој е? Ќе ме убиеш ли? Мој ли си?

Превод: Лидија Димковска

Алеш Штегер (Aleš Šteger, 1973), словенечки поет, есеист, прозаист.
Книги со песни: Шаховницата со часови (1995), Кашмир (1997), Протуберанции (2003), Книга на зборовите (2005).
Роман: Понекогаш е јануари среде лето (1999).
Книга со прозно-есеистички записи: Берлин (2007).