Ама - слободните нуркачки од Јапонија

Ама нуркачка во фармата за одгледување бисери на островот Микимото. Фотографија на Стефан Линс.

Во древните времиња, единствениот начин да се соберат храна и други ресурси, како сунѓер и бисер од морското дно, било да се задржи здивот и да се нурне до дното - техника позната како слободно нуркање. Колку подолго нуркачот/ката можел/а да го задржи здивот, толку подолго можел/а да остане под вода и толку повеќе ресурси можел/а да собере без да мора да излезе за да вдише воздух.

Фотографија на Ивасе Јошијуки

Современиот апарат за дишење под вода ја направи оваа опасна професија застарена. Денес, слободното нуркање се изведува главно како форма на натпреварувачки спорт за да се демонстрираат нечии вештини и издржливост. Но, сè уште има култури ширум светот кои се трудат да ја одржат жива оваа традиционална практика. Ама се една од нив.

Фотографија на Ивасе Јошијуки

Ама значи „морски жени”. Станува збор за јапонските жени-слободни нуркачки кои заработуваат за живот од океанот, собирајќи алги, школки, морски ежови, бисери и абалони за да ги продаваат на пазарот. Носејќи ништо друго освен шипка, овие бестрашни жени слободно нуркаат до повеќе од десет метри под површината на студената вода, задржувајќи го здивот дури шеесет секунди на едно нуркање.

Фотографија на Еишин Осаки

Историските записи покажуваат дека традицијата датира од пред најмалку 2.000 години. За време на јапонскиот период Хејан (794 до 1185 н.е.), Ама биле познати по тоа што нуркале по морска храна и биле почестени со задачата да извлечат абалони за светилиштата и царските императори. Се претпочитало жените да ја извршуваат оваа работа затоа што имаат тенденција да поседуваат дополнителен слој на маснотии на нивните тела, што им помага да се заштитат од студените води.

Фотографија на Фоско Мараини

Традиционално, гулабот Ама носи само фундоши (крпа) за да го олесни движењето во водата и тенуги (бандана) за покривање на косата. Тие си врзуваат јаже околу половината кое ги поврзува со чамецот. Откако ќе завршат, ќе го повлечат јажето за да ѝ сигнализираат на својата екипа дека се подготвени повторно да излезат на површина.

Фотографија на Фоско Мараини

Традицијата сè уште се одржува низ голем дел крајбрежни делови на Јапонија, но нуркачките Ама сега својата голотија ја покриваат со бела памучна облека. Други ја прифатија модерната технологија како што се црните костими и пераи.

Ама нуркачки влечат чамец околу 1950 година.

Ама работат во повеќе смени, поминувајќи вкупно околу два часа дневно под вода. Помеѓу смените поминуваат време на плажа загревајќи се под сонцето или покрај оган. Локалните регулативи за риболов налагаат да работат не повеќе од четири часа на ден, но во минатото нуркачките Ама поминувале дури од шест до осум часа во вода секој ден.

Ама нуркачки, 1950 година.

Нуркањето голи во студената вода, на ниски температури и силниот притисок додека го задржуваат здивот е толку физички напорно што се знае дека многу нуркачки Ама губат неколку килограми од тежината за време на сезоната на нуркање во период од неколку месеци. Сепак, многу нуркачки продолжуваат да работат до длабока старост. Не е невообичаено да се пронајдат нуркачки Ама на седумдесет и осумдесет годишна возраст, а сепак да бидат во перфектно добра состојба во однос на здравјето.

Две нуркачки и собирачки на бисери излегуваат на брегот носејќи ги своите мрежи. Фотографија на Хорас Бристол.

Девојчињата родени во семејства Ама почнуваат да тренираат кога имаат само неколку години. Тие ги учат вештините од своите мајки и другите постари жени во семејството. Кога ќе наполнат 14 години, обично се подготвени за нуркање.

Фотографија на Ивасе Јошијуки.

Некогаш имало илјадници нуркачки Ама низ Јапонија. Но, нивниот број брзо опаѓа бидејќи поновата генерација на жени бега од професијата на своите мајки. Според едно истражување од 2010 година, има само уште околу две илјади Ама нуркачки.

Ама нуркачка и собирачка на бисери на островот Микимото.

Повеќето од нив живеат околу Тоба и Шима во префектурата Мие, каде што има култивирана фирма за бисери. Јапонскиот претприемач Микимото Кокичи и неговиот бизнис со одгледување бисери, во голема мера се одговорни за оживување на оваа професија во изумирање.

Гола нуркачка им подава аваби школка (haliotis gigantea) на маж и момче кои чекаат во чамец,
Дрворез припишан на Јусуи, 1789 година.

Извор: https://www.amusingplanet.com