За смртта без претерување

Не се разбира во шеги,
во ѕвезди, во мостови,
во ткаење, во рударство, во земјоделство,
во градење бродови и печење колачи.

Во нашите разговори за плановите за утре
таа го уфрла својот последен збор
кој не се поклопува со темата.

Не го умее дури ни она
непосредно поврзаното со нејзината струка:
ни гроб да ископа,
ни мртовечки ковчег да склепа,
ни да потсреди зад себе.

Заземена со убивање,
го прави тоа неспретно,
несистематично и невешто.
Како врз секој од нас токму да учи.

Триумфи, триумфи,
но колку и порази,
промашени удари
и одново преземени обиди!

Понекогаш ѝ фали сила
да сруши муза во воздух.
Со многу гасеници
ја губи трката во ползење.

Сите оние џиџиња, махунки,
пипала, пераи, трахеи,
свадбените пердувчиња и зимските крзна
сведочат за заостанувањето
во нејзината несаглам работа.

Лошата волја не е доволна,
дури и нашата помош во војните и превратите,
барем засега е премала.

Срца чукаат во јајцата.
На бебињата им растат скелети.
Семето ги стекнува своите две први ливчиња,
а често и високите дрвја на хоризонтот.

Кој тврди дека е семоќна,
самиот е жив доказ
дека семоќна не е.

Нема живот
кој барем за момент
не бил бесмртен.

Смртта секогаш за тој момент
стигнува со задоцнување.

Залудо ја тресе кваката
од невидливата врата.
Кој толку постигнал,
тоа не може да му се одземе.

Превод: П. В.