Конкурс за најдобар дебитантски прозен ракопис „Новите!“ за 2020

30.10.2020 13:45
Конкурс за најдобар дебитантски прозен ракопис „Новите!“ за 2020

 

Издавачката куќа ТЕМПЛУМ по петнаесетти пат го распишува конкурсот „Новите!“, за најдобар прозен дебитантски ракопис на македонски јазик.

Ракописите, кои се испраќаат по електронска пошта, треба да бидат напишани на кирилица во македонска кодна поддршка, со фонт 12, проред 1,5 во А4 формат. Наградата изнесува 1000 евра (бруто) и објавување на книгата во едицијата „Катапулт“.

Спонзор на наградата е Комерцијална банка.

Целта на наградата е да ги промовира и афирмира новите автори во македонската книжевност, новите тенденции во литературата, новите поетички начела, новиот пристап, новиот начин на организирање во сферата на литературата, новите обиди книжевноста да стане општествено повлијателна во секоја смисла: културно, пред сè, но и економски и медиумски...

Наградата ќе се додели кон крајот на месец декември 2020 година.

Услови на конкурсот: за наградата можат да конкурираат исклучиво дебитанти кои пишуваат на македонски јазик и кои претходно немаат објавено прозна книга.

Под проза пред сè ги подразбираме кусите или подолгите раскази и романи, но како проза ќе ги третираме и специфичните жанровски експериментални форми.

Важно: ракописот не смее да биде подолг од 160 страници, т.е. 300.000 компјутерски знаци, а да не биде покус од 48 страници, т.е. околу 90.000 компјутерски знаци.

Ракописите можете да ни ги испраќате до 6-ти декември 2020 година на следнава електронска адреса: konkurs.novite@gmail.com

За сите дополнителни прашања можете да се обратите на истата адреса на која се испраќаат ракописите.

Досегашни добитници на наградата Новите! се: Алекс Букарски, Галијана Маркова (Будимка Поповска), Дозгулпмус (Климент Булоски), Ненад ЈолдескиИван Шопов, Хигсов Бозон (Кирил Минанов), Дејан Мирчески, Драган Георгиевски, Михајло СвидерскиСања Михајловиќ Костадиновска, Ѕвездан Георгиевски, Гето Руди (Дејан Василевски), Андреј Ал-Асади и Ирена Јурчева.

 

Во продолжение објавуваме извадок од ракописот на минатогодишната победничка на наградата „Новите!“, „Белата е најстрашната боја“ од Ирена Јурчева.

 

 

Ќе има војна

Град... завиен е во белина и магла...

 

 

  Не плачев на погребот на баба ми. Ги потиснував солзите за да избијат некој друг ден. Не ѝ посветив песна додека беше жива,  туку многу години по нејзината смрт. Тагата пристигаше постепено, со секое наше доаѓање во селската куќа исполнета со нејзиното тешко отсуство, во секоја средба со плачниот поглед на дедо ми кој ја надживеа за десетина години.

  Одложуваните солзи ми надојдоа како река што се излева. Надојдоа по неколку години, додека се возев во градски автобус.

***

  Повторно сум во автобус. Не знам каде ме носи. Внатре се чувствува некоја општа тежина што ја делат сите патници. Во него се возиме јас, мајка ми и присуството на мојата почината баба. Не ја гледам, но чувствувам дека е покрај мене. Мајка ми стои до мене и вознемирено ми зборува нешто. Одеднаш баба ми ме фаќа за рака и ми вели: „Еве ја нашата станица.“ Се симнуваме. Автобусот продолжува, но мајка ми не се симнува со нас. Малку по малку ми се расветлува дека баба ми одамна е почината, но продолжувам да чекорам покрај неа исто како да е жива. Градот во кој се симнуваме не ми е познат, но личи на нашите помали гратчиња, со слични улички и мали плоштади. Завиен е во белина и магла, и се чувствува истата тешка атмосфера како во автобусот. Јас и баба ми се упатуваме кон еден мал плоштад во таа соновна слика.

  - Да одиме во оваа црквичка и да запалиме свеќи. Да му се помолиме на Бога оти ќе има војна - смирено ми вели таа.

  Сега баба ми е многу повисока. Нејзиниот глас е спокоен, како да се помирува со судбината на нејзиното поколение. Заштитнички ми ја става раката преку рамо. Чувствувам и топлина, но истовремено и студ. Нејзиниот светол и воздушест облик потсетува на ангел, на светец дојден да соопшти злосреќа.

  Одеднаш како да се овоплотува во земско и смртно тело. Се смалува, станува обична селска жена во истото крепко тело, онаква каква што ја запомнивме. Сега како нашите земски страдања и маки да ја допираат и неа. Како да сака да ја искуси и нашата болка на новото време.

  - Сине, ќе има војна - повторува, овојпат вознемирено.

  - Бабо, војна нема да има. Зашто да има? Сѐ е разорено веќе. Останавме само ние. Ќе истраеме некако во оваа беда.

  - Ќе почне војна утре, задутре... Господ нека нѐ чува. Ајде да запалиме по една свеќичка.

  - Друго време дојде, бабо. Воздухот што го дишеме е прав и пепел од таа постојана војна околу нас.

  - Ќе пукне војна, ќерко. Овде, кај нас, на наше тло.

  - Ама бабо, војните не се исти како во времето кога вие го држевте светот, а ние бевме деца. Друга доба настапи. Низ цел свет се води една голема војна. 

  - Ќе има, сине, ќе има...

  - Види бабо, војната е насекаде околу нас, меѓу нас, во нас. Воздухот што го дишeме, водата што ја пиеме, огнот што пустоши, чемерот на душата што го примаме. Тоа се последици од една голема световна војна. Не знаеме каде започнува и каде завршува. Сите сме воени заробеници на големците. Има пукотници, се слушале тие или не.

  Баба ми, со милост во својата упорност, продолжува за веста за идната војна. Јас, со привидна самодоверба на човек од новото време, но и со прикриен страв, тврдам нешто друго. Пред да влеземе во црквата, сонот почна да избледува и да исчезнува. Во следниот миг настапи сцена на уште почудното јаве. Тмурно и тегобно јаве. Предвоено и повоено.

Цртежи: Stefan Zsaitsits