1012 hPa
93 %
9 °C
Скопје - Вто, 19.03.2024 04:59
Општа дерегулација
„Македонскиот случај“ може да послужи како вистинска студија на случај, во која контролирано и мазно, за само една деценија, се изведе една – додуша маалска и бандитска – но суштински неолибералистичка револуција. Груевски и неговата мафијашка партија дојдоа на власт поддржани од домашните и меѓународните капиталистички и политички елити, сите масовни медиуми и, се разбира, голем дел од лумпен-пролетерските маси што замислуваа дека се од бога избрани да бидат капиталистичка средна класа. И политичката програма и предизборната реторика на Груевски, во далечната 2006, ја одразуваа чистата доктрина на неолиберализмот: тоа беше еден тотален Хаековски поглед на светот во кој севкупната реалност се структурира по моделот на економската конкуренција, во кој слободниот пазар не е само дел, туку е тоа општеството во целост. Отворањето на македонскиот пазар за слободен влез на меѓународниот капитал, натпреварот помеѓу економските оператори, намалувањето на државниот и општата дерегулација на економските процеси, беа најважните и најгласните флоскули на Груевски на кои масовно се аплаудираше.
Безмалку никој не забележа дека оваа идеологија – исто како и пред неполн век Хаековата – во потполност ги запоставува практично сите либерално-демократски и хуманистички вредности што се антагонисти на секоја деспотија и експлоатација: социјалната правда и правичната распределба на благосостојбата, слободата и човечките права, слободните избори, поделбата на трите власти итн. Сите овие вредности, како и во првиот неолиберализам помеѓу светските војни, беа оставени да се подразбираат во општеството што му е во потполност подредено на слободниот пазар, кој воедно треба да биде и најефикасниот лек против најстрашната општествена чума – комунистичкиот тоталитаризам.
Доктринарно едноумие
Дека антикомунистичката идеологија на неолиберализмот закономерно се претвора во фашизам или друга парафашистичка општествена креатура, тоа им беше невидливо и на теоретичарите на првиот неолиберализам - каков што беше Хаек, исто како и на сведоците на денешното глобално тонење во десничарски популизам, ултранационализам и идентитетски хистерии.
Монотеистичката доктринарност во која капиталот е единствениот бог, ги прави луѓето потполно слепи на појавата на фашизмот, па во „македонскиот случај“ неолибералниот Груевски - без никакво општествено „триење“ или отпор - инсталираше тоталитарна партиска држава во рамките на истиот огледен либерално-демократски устав и институционален уставен поредок што го усвоивме во 1991 и што го имаме и денес. Груевски и неговата фашистичка ВМРО уште еднаш докажаа дека практично никакви институционални промени не мораат да се направат, за од една огледна либерално-демократска капиталистичка држава да се создаде фашистичко тоталитарно уредување. Дека - колку и да изгледа парадоксално - фашистичката револуција во либералната демократија се случува без револуција! Македонската студија на случај уште еднаш докажа дека либералната демократија не само што не е способна да ја препознае опасноста од фашизмот, и не само што не е создадена да се бори против тоталитаризмот, туку дека овие се генетски вградени во фундаменталната неолиберална премиса за натпреварувањето и правичната победа на посилните.
„Македонскиот случај“ на фашизам од провинциско-мафијашки тип многу отворено укажа на смртоносната идеолошка и општествено-политичка фаличност на глобалната неолибералистичка вера – за да биде забележан, признаен и санкциониран. Општата осуда на режимот на Груевски не дојде затоа што лидерите на слободниот свет се згрозија од нашиот компадор-фашизам, туку затоа што овој локален „капо ди тути капи“ дозволи да биде срамно фатен „на дело“ во масивната кражба и злоупотреба на државата. Доктринарното едноумие на неолиберализмот како глобален идеолошки хегемон, не го познава и признава фашизмот како реалност, зашто за него постои само еден реален непријател – непостоечкиот комунизам!
Токму поради ова идеолошко слепило, ние упорно се преправаме дека сè е во ред со нашето општество, иако државата сè уште не е департизирана, иако јавниот сервис е сè уште фашистичка инсталација, а во центарот на градот дречат симболите на вечниот ариевско-антички македо-фашизам, предводени од белата Куќа на фашизмот, пред која весело жуборка партизираната јавна фонтана со разјарениот вмровски лав среде неа.
Слики: Александар Дојранлиев