Карваните лаат, Идентитетот врви

Брзиот идентитет слепи ги раѓа. Така и Идентитетот. Во мојот свет дојде одамна, слеп, ко и сите што се раѓаат слепи. Дури по некое време прогледа и успеа сам да застане на нозе.

Некои велат имал педигре, а според други бил обична џукела. Никогаш не открив која од овие варијанти е точна.

***

Немам многу спомени од неговите први денови, но знам дека со тек на време целосно се промени. Да може некој да ме врати во времето и да ми каже дека Идентитетот ќе ми биде каков што ми е денес, нема да му верувам. Освен што израсна во еден тромав, но снажен и стабилен Идентитет, неколку пати го смени "влакното", му се промени изразот и воопшто целата физиономија, му се промени односот кон работите... Едноставно, порасна. Едниствениот аспект во кој што не се промени, е што во ниту еден момент не се оддели од мене. Едно време мислев дека сум негов господар, но веќе и не сум баш сигурен дали не е обратно.

Моето прво официјално сеќавање за него е дека извесно време се плашев од неговата палавост. Но откако го запознав подобро, брзо се зближивме. Почнав да се грижам за него, а и тој да се грижи за мене. Го допирав, го прегрнував, го хранев и тимарев, а за возврат тој беше мојот најдобар пријател. Си игравме заедно, се бркавме наоколу, "тој мене, а јас нему", и набргу Идентитетот стана нераскинлив дел од мојот живот.

Упатените ми кажаа, за да ми биде Идентитетот здрав и прав, морало да се држам до некои правила. Што се однесува до исхраната, од многу "слатки" работи можел да ослепи, а од многу "месо", засмрдувал. Значи, не требало да го хранам со сè и сешто, туку со строго избрани работи. Да сум му помогнел да научи да не јаде сè што ќе најде, за случајно да не внесе нешто затруено во себе. Требало и често да го пуштам од ланец, за да трча на отворено, да освојува нови пространства и да си игра со идентитети слични и различни од него. Не само од неговата раса, туку и од останатите. Не само со големи, туку и со мали. Не само со женски, туку и со машки. Дека за да не лае по различните идентитети, треба да ги запознае подобро. Затоа, требало да имам “осет” кон него за и тој да има “осет” кон светот. Дека требало да се избегне еднонасочна дресура; да сме се учеле взаемно. Препорачливо било да сум бил трпелив и опуштен со него. Демек, тој мојот јазик тешко го разбирал, додека јас сакал-нејќел сум морал да прифатам сè што Идентитетот ми кажува и покажува.

Но тешко е да се биде трпелив со него во секоја ситуација, особено кога, на пример, ќе ми направи белја по дома. Или кога галами навечер и не ме остава да заспијам. Кога неговото "цвикање" или "завивање" ми го одвлекува вниманието од секојдневните активности. Кога се лути за работи кои за многумина се глупости. Кога заради него морам да се расправам со родителите, со соседите и со пријателите. Понекогаш, тој тотално одлепува, дури и агресивно се навртува против мене, та си помислувам дека фатил некое беснило. Знае да ми направи да се чувствувам глупаво, на што цинично си велам: “рани Идентитет за да те лае – а чим лае, не каса”.

Заебан е Идентитетот, тежок карактер. Често пати сум го сетил дека е стутулен некаде, дека е фокусиран во една точка, дека делува индиспонирано и замислено. “Да не е загрозен? Да не е болен? Да не му фали нешто?” - се прашувам. “Пуст да би останал живот Идентитески”, си приспомнувам. Од друга страна, знам дека што е и да му е, ќе му помине лесно и брзо, баш “ко на Идентитет”.

* * *

Деновиве велат, Идентитетот ми бил загрозен. Ќе ми го земеле, ќе го утепале, ќе го оттуѓеле од мене. Ќе ми подметнеле некој друг. Ќе го обезличеле и него, и мене. Ќе го натерале да се врати од каде што дошол, ќе го мачеле додека не "признае" и на крајот ќе го еу-таназирале.

Но, знам дека тоа нема да се случи. Не можат да земат нешто што постои само во мојот свет, каде што тие немаат пристап. Не можат да (оп)фатат нешто што не е Нешто, туку и Ништо, и Сè, за кого-како. Што и да направат, како и да го нарекуваат, колку и да им пречи или да им се допаѓа, јас Идентитетот, сакал или не, секогаш ќе си го носам со себе - тој ќе трчка и пред мене, и ќе каска зад мене, и ќе се врти околу мене; а и јас околу него. Тој е леплив, и неотуѓив, невидлив, а сеприсутен, привремен, а траен до таа мера што веројатно и ќе ме надживее. И нема да живее само во мене, туку и надвор, и не само во непосредната близина, туку и на места каде што јас нема никогаш да стапнам. Затоа, не ми го потценувајте Идентитетот. "Пази Идентитет!" стои на мојата врата, и од внатре, и од надвор...

Впрочем, како што не можат да го изгонат Одразот од огледалото, не можат да ја одлепат Сенката од тротоарите, не можат ни да го земат Идентитетот од Човекот. Затоа, за Идентитетот баш, и не му се секирам.