Последна приказна за 90-тите

Го стемнило некој си човек во крчмата од соседното село со тамошните пријатели, врсници кои некогаш служеле во некој си таму полк. И дури да се сетат за сечие име посебно и да си ги освежат спомените (се заборавивме, еј), чукнала полноќта и почнале да се разотидуваат. Човекот одбил да преспие во селото - да не сум пијан - и тргнал да си се прибере дома. Била доцна есен, паѓал оној ситен дождец што непрекинато паѓа во Радичков. Тамам кога ќе се приберам, ќе бидам како кукурек, си рекол човекот. Си врвел што си врвел, развикал куп кучиња дури да излезе од селото, и одеднаш го свиткал таков лут умор што успеал само да скршне од патот и пред да ја допре земјата, цврсто да заспие. В зори чуден виеж го пресекол сонот на нашиот човек. Скокнал, се обѕрнал и сфатил дека ноќта ја поминал на гробиштата од тамошното село. А виежот надоаѓал од неколкуте бабички во црно, кои сѐ повеќе се приближувале. Било Задушница, онаа голема ноемвриска задушница, и тоа било објаснувањето за бабичките. Но човекот бил досетлив, веднаш го прилепил челото врз гробот каде што се разбудил, и се разрикал на сет глас. Бабите, изненадени од овој ран и за нив непознат оплакувач, го опкружиле како врани и почнале да колваат оттука-оттаму, кој си ти всушност, и што бараш овде... Дојдов на гробот на дедо ми, одговорил тој низ солзи. Ами од кое село си, џанам, не се помирувале тие. Од едикое си, му се испуштило на нашиот човек. Ами тоа не се вашите гробишта, гракнале тие ми ти баби.

И тука човекот го кажал она заради кое оваа приказна ги заслужува и хартијата и времето. Ааа, зјапнал изненаден до бескрај, јас пак се чудам зошто ем рикам, ем не ми е толку мачно.

Извор: И други приказни, Темплум, Скопје, 2006.

Превод: Никола Маџиров

Слика: Хедер Калдерон