Сега кажувам #5

#СегаКажувам дека дур бев средно, едно сабајле дома ми влезе еден 50 годишен човек, познајник на моите, кој почна да ме лигави по врат и да ме чачка по гради, половина и колкови. Стоеше позади мене, а јас бев вкочанета и преплашена.

Не знаев како да постапам, зашто не знаев како тој би реагирал.

Кога некој друг ќе сподели вакво искуство, имате милиони идеи и совети да предложите како жртвата храбро да се справи, да вика помош, да грабне нож, да го турка и мава со што ќе и текне, ама кога самите сте во таква ситуација и кога жилите ви се смрзнати, крвотокот запрен и мозокот парализиран, а и кога не ја знаете психичката состојба на злосторникот и на што е тој спремен, немате баш избор. Мислев дека ако настапам агресивно, ќе го разгневам и ќе бидам силувана.

Одбрав да бидам смирена, барем пред него. Успеав да се искраднам во соседната соба и со плачање и пелтечење да се јавам да другар да дојде да ме спаси.

За кратко се појави другарот и ме извлече. Го чекавме татко ми да се врати од пат и откако му споделив што се случи, ме грабна за рака и ме однесе у полиција. Додека јас давав исказ, татко ми на полициските службеници кажуваше дека ќе го убие. Не знаев дали да се грижам за мојата состојба или за гневот на тато.

Кретенот доби само мерка за забрането приближување. (Или како и да е стручниот израз). Никогаш не ја испочитува. Секој ден стоеше на излог во едно фото студио карши моето школо и со некаков гаден поглед ме набљудуваше секогаш кога ќе одам или заминувам од часови.

Никогаш немав проблем да го споделам ова искуство, ама секогаш го раскажував емотивно, преживувајќи ги истите слики. Низ годиниве, споделувањето ми помогна да ја надминам состојбата.

Денес сум добра, освен кога некој изненадно ќе ми се појави од зад грб да ме исплаши ко на шега. Тогаш во мене се буди крволочно животно кое трга да се брани, она животно кое спиеше додека јас бев беспомошна и избезумена.

Фотографија: Сузи Хауел