Хаику песни

Жолт снег во дворот
целиот е послан од
липови лисја.

Гол црв ме гледа
од скинатиот дрт чевел
палецот ѕирка.

Ливче-акробат
од оградата виси
стара пајажина.

Врз прегорена
светилка стои светулка
се разденува.

Пречка во редот
две-три букви повеќе
или капки џем.

Свири чајникот
како воз што пристига
од далечини.

Две штипки сами
на жицата виснати
бавно паѓа ноќ.

Во саксија ги
чувам шишарките што
ми ги даде ти.

Лига од полжав
ме поврзува тајно
глеј со бескрајот.

Капна лист. Есен.
Низ оџак ѕирка облак.
Ти - сама. Јас - сам.

Бега потокот
од погледот на мостот.
Минуваш без збор.

Гнили листови
мириса патеката
на лански спомен.

Зимурливи се
прстите дур гриземе
кочани пченка.

Сообраќајка
згазнат долг бел авион
од лист хартија.

Ракавиците
ми паѓаат во магла
како врз ќебе.

Пуштам интерфон
дури сум на интернет
каква музика.

Се гушкаме под
еден модерен фенер -
19” монитор.

Заглавен во лифт -
јас и мојот бесен пес.
Уф, му се мочка.

Стотици црви
се валкаат на подот
реси од тепих.

Студена капка
од вратот надолу си
проби улица.

Кога ми треба
огледало гледам во
Месечината.

Илустрација: Руди де Велт