Слободата е вистинската победа

Се претпоставува дека Али Ахмети, како студент на Филозофскиот факултет во Приштина, некогаш ги прочитал дефинициите за победата, кои се спомнуваат во расправите на Платон. Во една од тие дефиниции, пишува дека победа за некого е и кога другите околу него се поразени. Значи, победник би бил и оној кој, иако нема свој удел за победата, станува тоа, поради простиот факт што другите околу него се поразени. Ако се следи политичката кариера на сè уште првиот Албанец во Македонија по легитимност, има многу показатели дека токму ова дефиниција најдобро ги објаснува неговите победи. Така, тој речиси секогаш, бил на вистинското место, кога некој друг бил поразен, изгубил, промашил или се изморил. Победник по заслуга на поразите на другите. Тоа можеби се објаснува со трпението кое го краси како лидер, со страдањата што ги доживеал дури стасал до тука или, едноставно, си има к’смет и среќа човекот.

Не знам колку таквите победи се слатки, но знам дека во Македонија тие се единствените важечки. И тоа е така поради фактот што сè уште еден од најточните описи за каква било општествена активност, вклучувајќи ја и политиката, тука останува дека таа е играње на фудбал без обележани стативи!

Имено, според тој опис, Македонија е како еден стадион, во кој има многу екипи и играчи, мноштвото од нив ја знаат својата страна и има одбележани линии за аут и за корнер, но нема обележани греди или стативи, за да се знае што е погодок. Така што, да каде и да шутнеш, може да си дал гол, а исто така, може и да не ти се есапи. При таква игра, секогаш најважни се навивачите и судијата. Важно е судијата да се погоди – а од таква сорта се сè почести, тие кои едноставно гледаат да си ја земат дневницата, како што се странските дипломати и меѓународните преставници, кои си земаат плата, дури и да има и да нема голови и игра во Македонија.

Или, ако ти се погодат навивачите, да скандираат против судијата, со вообичаените хомофобични извици, тогаш едноставно сè што треба е да се шутира накај необележаниот гол. Или, уште посигурно и без нималку напор и труд: да чекаш другите да дадат автоголови, или да ја извадат топката надвор од стадионот!

Поради поделеноста на навивачите и честото менување на судиите, сепак, изгледа дека уште долго време, тука кај нас, најсигурен победник ќе биде тој што има среќа другите околу него да се поразени. Без напор, труд и предизвик, и во политиката и во фудбалот, на крајот е важен резултатот, а не статистиките за поседот на топката, за дриблинзите или за шутовите. Што би рекле Турците кои, ете, уште еднаш, преку телевизиските серии сакаат да ни шетаат голи по куќата: Не ја гледај Хатиџе, туку Нетиџе (резултатот)!

Но, ако е сè поизвесно дека студентот по филозофија го прочитал Платон, тогаш станува уште поизвесно дека пропуштил едно многу важно читање, она кое луѓето тука го сметаат за обврзувачки дел од општата култура на елитите. Тоа е култниот стрип Алан Форд. Имено, во тој стрип, се провлекува една девиза и мото, која еден лик, кој се вика Грунф, ја носи дури и на маичката, а која гласи: Ако сакаш да победиш, ти мора да не изгубиш! Тоа значи никогаш и никаде да не изгубиш.

Само така се станува вистински победник. И според Платон и според Грунф. Што, сепак, не е случај со Али Ахмети. И тоа поради поразите на Али Ахмети од страна на првиот муслиман по нелегитимност во земјата, Сулејман Реџепи! Порази кои останаа малку забележани за јавноста.

Нелегитимноста на овој последниот е во многу нешта, но пред сè во нелегалната промена на уставот на Исламската верска заедница во 2008 година. Од тогаш, па сè до скорешното давање на дел од вакафскиот имот под хипотека, во ИВЗ нема ниту едно од двете многу важни „Л“ за една верска институција: легалност и легитимитет! Тоа тогаш воедно беше и вториот заведен пораз на Али Ахмети, кој токму во тоа време (летото 2008 година), ја прекина, според него, нелегетимноста во претставувањето на политички план.

Првиот пораз од него го претрпе во 2005 година, кога Али Ахмети ги собра оџите во Речица, потпиша со нив некаков договор за средување на тогашното грне меѓу оџите, а токму Реџепи му го упропасти тој план. Потоа, следната година на пролет, уште беше ДУИ на власт, кога истиот, преку ДПА, во Кондово го презеде најголемото муфтиство на ИВЗ, скопското муфтиство и после тоа беше избран за поглавар на ИВЗ.

Но, зошто ова оџинска работа би била важно да се знае и на македонски, освен дека е најдобар аргумент дека, според Грунф од Алан Форд, Али Ахмети не е никаков победник? Тоа е поради вистинската дефиниција, а не верзиите во расправите, која ја дава Платон за победата: Прва и најдобра победа е да се освоиш себеси, да бидеш освоен од себеси е најсрамнато и најгрдото од сите нешта!

Имено, само слободата е вистинската победа. А таа слобода е цела, баш како Македонија. Слободата поединечно е до таму каде што почнува слободата на другиот, но колективно и во целост гледано, таа исто така завршува кога комшијата ќе ја нема. Во периодов што следи – според премиерот, пет години, а според сè, изгледа многу пократко – ќе биде многу важно да го осознаеме ова. Плус фактот дека слободата нема боја и нација и дека се добива секој ден и секаде.

Денес, четврток, за неа ќе се изборат луѓето во Гостивар. Таму ќе нè има секакви и од секаде. Но, сите слободни. Според сите дефиниции.

Извор: Фокус