Убаво е

МАСА (КАКВА ШТО ЈА ГЛЕДАМ ВО 5.15,
ВИСТИНСКИ ЧАС ЗА ГЛЕДАЊЕ)

Ако се потпрам на неа одморот ќе биде
нестварна категорија:
времето на светот не е можно да се пренасочи.
сепак, ако им (на масата, светот и времето)
предложам кратко одложување, пауза,
време во кое ќе се смести и појадокот,
исто така одложување на неодложливото и
малку просечно дишење (уште едно
одложување), дневни весници кои, по желба,
можат да се заменат со книга, коњ или
(благородна реткост)
со некој интересен соработник ќе речам,
не без некакво каење: каква
неверојатна вредност има во масата! какви се
предностите на долгиот ден над другите денови, време
кое и самото е одложување на времето.
ако се потпрам на масата и од фиоката
извлечам еден единствен збор, завиткан во прибор за јадење
издупчен од отворач, таа
светната магија, како нацистичко сребро,
кажува сè а сепак трпеливо молчи.
ако некогаш се потпрам на овој сосем извесен
неизвесен предмет, ако ти се прични дека
некогаш нешто сум помислил осуди ме на бескрајно гледање
и ќе бидам среќен. на масата мирно ќе вртам страници:
некој ќе бере портокали, нешто ќе ги повие лисјата.

ЕЗЕРО

9.

Густиот екран се спушта на мојата коса, сè станува тапо
и се помрачува. животните излегуваат да пасат. во забите
носат илјадници столбови врз кои досега лежеше небото.
од овој час истото виси на ѕвездите. тревата
е самата себеси претешка. во моите набори
зреат ситни и обли зрна, пупат под забите
секогаш во нови облици на трудот. се потат и оваа пот истекува низ топли
црвени бедра, како врнежи.

стоката ја нема. мракот стегна толку моќно
што во ништо не се гледам. очите на жабите се само темни дамки,
негатив на љубовта. толку е тивко што сонувам. мајка ми
ми носи јаболка: огромна кошница јаболка. ги лижам од сите
страни за да им ја измијам бојата. се обидувам да ги пресечам,
да направам да окрвават, да се распуштат во пејзажот и да паднат.
јаболката, несвесни за сè, лежат во својата слаба историја
како во мртва природа.

се будам. треперам чиниш ќе се однародам.
чиниш од тоа ќе се роди поглед. трњето дофати некаква телешка
муцка и од неа пие. малините мирисат неподносливо.
во воздухот, како во бела болница, лебди идниот ден -
нешто друго, некаков поинаков и секогаш доверлив умор се згуснува,
се собира под крилјата. кога го има доволно крилјата се шират, птицата полетува
и веќе е утро. тогаш е јасно: ништо освен јаболка
немаше во јаболката.

УБАВО Е

Убаво е да дишеш пролетен воздух на Соча
и притоа да не бидеш мамурлив.
да ги впиеш капките од изворот и потоа во нив да истекуваш.
убаво е добро да се чувствуваш. да имаш сила
за каков било облик на вера што не му наштетува на другиот,
значи, да немаш.
исто така убаво е да живееш во Босутска
и да веруваш дека таа постои.
секое утро да влегуваш во продавница и да купуваш леб, да јадеш
над весникот што си го нашол во поштата.
убаво е кога поштата те пронаоѓа и кога ти можеш да пронајдеш пошта.
пронаоѓањето, воопшто, е убаво.
да пронајдеш познато лице кога минуваш покрај стадион
или лош универзитет. потсмевањето е убаво.
убаво е да пронајдеш точка.
нож за мачкање кој одамна си го изгубил и сега е свилен.
баталјон парадни ангели ги спуштаат железните уши
и тоа веќе се граничи со страшното. сè се граничи со страшното,
и тоа е исто така убаво.
да одлепиш гума за џвакање од ѓонот на лесен чевел, зло кое ти
ја нарушува рамнотежата и ти ја објаснува гравитацијата.
Њутн е убав. Бродски е убав.
барикадите се срце на уметноста и тоа е непоткупливо.
кога свири совршен панк кога се огледува Ана Каренина кога се
затемнува месечината кога ќе се кренат знамињата кога
ќе се раздели мртвото море. да шеташ е убаво. да се удавиш.
она што за мене е убаво за другите е опасно.
тешко да дишеш зашто воздухот е заситен од борови. да зборуваш хрватски.
да се лизгаш. исто така вреди и обратното.
убави се прозорците кои можеш да ги отвориш
и низ нив да ги допреш облаците. Мосор е убав.
убаво е да чекориш, да се искачуваш и да веруваш во врвот, да знаеш
која година заврши војната кога е денот на ослободувањето да го почитуваш
денот на жената денот на мајката да сакаш темјанушки,
да се соблекуваш. да паѓаш. да бидеш сигурен дека паѓаш, а потоа да се штрекнеш.
да се разбудиш. да пресекуваш. да пукаш непотребно долги рафали со твоето име,
да бидеш систематски трагичен.

ШТО Е КРУЖЕН РАБ?

Кружниот раб е категорија. израз на традиција, цврст
раб што не е убаво да се прејде. неговиот збор не
го претчувствуваат: под кружниот раб најчесто има глава,
куќа, ретко и дрско ништо. главата, ако
е кравја, се пробушува со челичен клин. кравата
се заврзува со синџир за влажните ѕидови на шталата, потоа
силно се удира. крвта што ќе бликне е крв на татковината. неа кравата, со забите, долго за себе ја присвојуваше.
доколку главата е од кокошка тогаш се истребува со секира.
кокошката едноставно се зема, се пренесува на друго место,
се налегнува на трупец и врз вратот брзо & ладно се урнисува сечилото. кокошката вреска уште некое време, но никој
не ја слуша. зајче се коле со писмени, голи раце.
крвта останува внатре во телото и кружи, со своето сомнително
минато. ушите, на кои досега висеше во твоите раце
мируваат, како да не се слуша ништо во шумата, како ништо
да не се случува. полињата мируваат. земјите мируваат. татковината
однекаде капе, а луѓето собираат грозје. жештината
е огромна. што е тоа кружен раб и што под кружниот раб има?

НА СОСЕДИТЕ (МОЕТО МЕСО НАУТРО Е СПУШТЕНО ЗНАМЕ)

Медот се топи во чајот, целосно, за разлика од мене во тебе
и од тебе во сериозната музика,

предолги телефонски повици, никогаш место кога ти треба
слободна маса, секогаш расипани лифтови,

скали одмотани во бесконечност, како разговор за политика,
и токму кога некој ќе забележи дека тоталитаризмот и демократијата

се разликуваат само според бројниот систем
снемува слика и сè почнува одново: гласовите истекуваат од ѕидовите,

сосем бестелесни, ноќта се спушта врз дланките, како рудар
во јама, сепак, чевлите оставени

пред вратата докажуваат дека постојат живи. но што значи да се живее,
додека зимата доаѓа тркалајќи се како студен здив од моето грло,

и свива гнездо во темниот алфабет; сите тие забрзани непознати
луѓе со непознато име, попладне скршено на половина, како Кореја,

чај во кој медот е веќе докрај стопен, неразделно,
и овој вискозен раствор е љубов; како да стигнам до тебе; како да те досегнам?

Од стихозбирката Предмети, во издание на Антолог

Препев од хрватски јазик: Никола Маџиров

Марко Погачар (1984) е роден во Сплит. Дипломирал на Филозофскиот факултет во Загреб, на отсекот за компаративна книжевност и општа историја. Објавил три збирки поезија: Pijavice nad Santa Cruzom (2006), Poslanice običnim ljudima (2007) и Predmeti (2009). Објавува поезија, есеистика и критика во домашната периодика и на Третата програма од хрватското радио. Учествувал на неколку поетски фестивали во Европа и светот. Песните му се преведени на десетина јазици. Уредник е на двонеделникот за културни и општествени настани Zarez и член е на редакцијата на книжевното списание Quorum. Исто така, свири тапани во сплитско/загрепскиот пост панк бенд Death Disco.