Пастирот и Олимпијадата

Фала му на пастирот што нè остави да го гледаме отворањето на Олимпијадата. Иако ќе изгуби неколку рејтинг поени, откако на кратко ќе ги прикопча Македонците на фрекфенциите на кои пулсира светот, пастирот тоа може да си го дозволи; пастирот не е до тој степен душман, а неговите гавази фино и аргументирано, строго компаративно и низ табели не еднаш ни објасниле дека Македонија сепак не е Северна Кореја или Белорусија...

Велам, отворањето на Олимпијадата го гледавме со кнедли во грлата. Прво, во спортска смисла Македонија однапред е пласирана негде меѓу 200 и 204 место во светот (од вкупно 204 држави учеснички). Кога списанието „Економист“ земјава ја прогласи за најмизерна во светот, пропагандистите на груевизмот велеа дека во трката биле евидентирани само стотина земји. Од другите стотина сме биле подобри. Сега, на Олимпијадата, кога одново гледаме дека сме на последното место, кое ќе биде објаснувањето на груевистите?! Затоа велам дека кое било пуштање воздух во оваа затруена земја (затруена од лаги, пропаганди, спинови, стравови, подаништво, сиромаштија) е мошне опасно по режимот и му ги јаде тешко стекнатите фамозни рејтинг поени. Просто си навикнавме погрешно да ги закопчуваме копчињата на кошулата, зашто груевизмот е како некаква малку поместена реалност, ехо зад настаните... Додека поголемиот дел од светот споделува една иста помалку-повеќе комплексна стварност, кај нас стварноста е едноставна и претворена е во проекти. Досега груевизмот сплескал неколку илјади проекти, а само во моментов се одвиваат неколку стотици „проекти“... Тоа што земјава нема иднина, тоа што немаме рамноправни учесници во светската трка на ниту едно единствено поле (а најмалку во спортот), тоа што сите независни (т.е. непреродбенички) енергии кај нас се убиени и протерани или во дупки или во бекство - не го попречува полетот на овдешните проектанти.

Втора работа, почитувани читатели и гледачи на МРТВ, видовте ли што е ИДЕНТИТЕТОТ на Велика Британија? Како што ни покажа свечената инаугурална манифестација, идентитетот на Британците во големе мера е во рокенролот. Да, имаат и најдобри светски научници, уметници, спортисти, имаат неверојатно богата историја, но во најголема мера сликата за себе што му ја испратија на светот е сликата што повеќето од нас веќе ја имаат; Британија, на пример, за мене отсекогаш во голема мера била Битлси, Стоунси, Клеш, Секс Пистолс, Боуви... Како што била и Шекспир, Оскар Вајлд, Конан Дојл, Стивенсон, Честертон, Вирџинија Вулф, Дорис Лесинг... Британците не ни понудија тешка, мачна, архаична, габаритна, воинствена, крвопролевачка слика за сопственото себеразбирање. Напротив, сликата на британскиот идентитет беше жива, свежа, непретенциозна, свртена кон обичните луѓе, кон славењето на различностите... Спојот меѓу минатото, сегашноста и иднината беше направен врз основа на љубовта, почитувањето, сеќавањето, секојдневните мали работи... Старите спортисти беа сплотени со новите спортисти, како и со оние што допрва доаѓаат, токму во чинот на љубовта и почитувањето.

За разлика од скромните и „малите“ Британци, груевизмот нас нè утепа, изминативе години, со историјата сфатена како железен туч врз главата! Историја што тежи сто тона по глава на жител! Најстар народ на светот! Најизмачен народ на светот! Народ што претрпел најстрашни неправди од соседите, Западот, Турците и Америка! Но, тоа е и народ предводен од најголемиот предводник на сите времиња, Аце Македонски! Народ кој бил во пазувите на цивилизациите, многу пред Грција, барабар со најстариот Египет! Народ (македонскиот) кој ги покорил Грците, што значи бил победник над целата западна цивилизација, од исконите! Потем, ние сме народ што ги описменил сите други народи, народ што како своја срцевина ги има славните мажи со мустаќи и кубури наречени ВМРО итн. итн.

Живи, во оваа земја - нема. Музичари, писатели, научници, разноразни способни луѓе од минатото и сегашноста - немаме. Ги имаме Груевски и Тодоров, во прв ред, најголемите селебритија икад, во Македонија, и го имаме нивниот министерски кабинет, малку подолу од двете најсјајни ѕвезди на македонското небо. Секој нивен прдеж, секој нивен гест, збор, насмевка, шега, дадени се на МРТВ 24/7. Исто како и секој друг прдеж/збор/шега на повеќето министри од праславниот кабинет. Освен нив, ништо друго немаме. Сето друго, сите тие дискутабилно способни, сите тие можеби селеби (ако дозволи пастирот) седат во чекалната на единствената институција во РМ, Владата, и го чекаат врз рамењата допирот на благословениот господар над живите и мртвите. Ако тој даде, ќе имаме и по некој спортист, уметник, професор, бизнисмен, ама за нашиве селски рамки, за пеливанските двобои по овдешните панаѓури.

Тоа беше најстрашната порака што ја добивме од свечената приредба во Лондон: ние, Македонците, немаме живи и кредибилни луѓе во која било област! Сè е сомнително! Целата современа историја која не поминала низ лустрациските филтри на груевизмот - е спорна, до даљњег! Македонија да требаше, не дај боже, да организира Олимпијада, Груевски, Тодоров, Иванов и Трајко Вељановски ќе требаа да бидат и Бекам и Џемс Бонд и Пол Макартни и Ејми Вајнхаус! Сите други се од ѓубриштето на историјата, што комуњари, што кодоши, соросоиди, предавници...

Да заклучам: со нас, Македонците, во моментов владее големото Ништо, наречено груевизам. Тоа Ништо е ништо во интелектуална, морална и политичка смисла. Но, тоа не значи дека Ништото не постои. Напротив, го има до тој степен што го краде, уништува и го вшмукува во себе целиот овдешен живот... Затоа беше тажно да се биде Македонец, клекнат во Ништото, некни, при отворањето на Олимпијадата... До тој степен беше тажно што над нашево груевистичко македонство би проплакала и моторна пила.

Слики: Jens Ullrich