Татковата смрт

Кога умре татко ми, сонцето светеше силно, што беше многу необично за тој период од годината. Како да сакаше да ја задржи топлината на неговото тело која ќе ми остави жиг, како единствен вечен спомен од него.

Тргнав веднаш штом ми јавија.

Веста за неговта смрт, не се сеќавам како ја примив.

Кога стигнав, сонцето веќе заоѓаше и неколку темни облаци се појавија прикиривајќи го неговото заминување, како да се срамеше што не успеало да го задржи неговиот живот додека стигнам. Или пак, како да му беше непријатно да го гледа мојот срам затоа што навреме не стигнав. Ама, што знаеше сонцето што е време кога некој треба да умре.

Ме изненади тишината кога влегов, бидејќи очекував да најдам уплакани гости кои бдееја над татковото тело. Внатре немаше никој, а нема ништо пострашно од тишина во домот на мртовец. Останав некое време во ходникот од страв да влезам во некоја од собите и да се соочам со мртвилото на тој што ми подарил живот. Всушност, не ми беше страв од неговата смрт, ми беше страв од тоа да бидам насамо со него. И кога беше жив, и сега кога не можеше таков да се нарече.

Затворајќи ги очите на неколку мига, собрав храброст и отворив една од собите која беше најблиску до мене, но внатре беше исто и тивко сè како и кога заминав. Дали можеби смртта откако ќе земе нечија душа, се враќа назад како добра домаќинка и го средува нередот направен од луѓето што таа ги расплакала? Охрабрен од празнотијата на првата, брзо ја отворив и втората и треттата. Никој. Ништо. Се зголемуваше само темнината внатре, која заминатото сонце ми ја праќаше како утеха или можеби знак, дека таа сите еден ден ќе нè проголта.

Ама каде се сите заминати?! – викнав силно со веќе очаен глас. Не дека очекував одговор, ама не очекував ниту да чујам кашлање, кое доаѓаше од една од собите кои предмалку ги проверив. Повторно ги проверив трите соби, но внатре пак си беше сè исто како кога заминав и немаше никој.

– Има ли некој во проклетава куќа?! – викнав пак гласно, очекувајќи да го слушнам пак кашлањето.

– Има. – ми одговори тивок глас, но доволно гласен, да го чујам и да ми се пресечат нозете од страв. Темнината веќе ја имаше освоено целосно куќата и дури сега го забележав пуштеното светлото во ходникот, а не се сеќавав дека сум го пуштил.

– кој? – го кажав првото нешто кое ми дојде на ум.

– ти.

– Јас дојдов да го видам татко ми. Дојдов да го видам мртвото тело на татко ми. Каде се сите?

– никој не дојде.

– а ти кој си?

– ти.

– јас сум неговиот син.

– не те прашав кој си. Ти кажав дека јас сум ти.

– како можеш да бидеш јас? Јас сум јас, јас, јас дојдов оти ми јавија дека умрел татко ми.

– умре некој ама не татко ти.

– па кој?

– ти.

Во една од собите кои претходно ги проверив, во најблиската до мене, низ клучалката на вратата почна да наѕира нежна светлина чиј пат до вратата нешто на моменти го прекршуваше. Помислив дека воопшто и не сум ја проверил таа соба, препишувајќи ја расеаноста на причината поради која дојдов. Се доближив до неа да ја отворам, подготвувајќи се сега да го видам татковото мртво тело, опкружено со неговите тивки бдејачи. Вратата се отвори полека, навестувајќи го свечено тој момент на отварање со чкриплив звук и покажувајќи ми го прво изворот на светлината.

На малата маса до која, како што паметев, требаше да се наоѓа и креветот, стоеше една свеќа. Голема свеќа како да требало нејзиното догорување што подолго да се одложи. Пламенчето кое го растопуваше восокот правејќи да паѓа бавно и нежно како да го разголуваше своето тело, се поместуваше некако немирно како веќе трпението на догорување да го губеше.

Како што се доближував, пламенот се повеќе нестрпливо се местеше, како моето присуство дополнително да го вознемируваше и некоја свежина како ветар, од моето тело да доаѓаше. До масата, како што очекував се наоѓаше и креветот, сега спремен за нечие свечено пречекување. Беше распослан голем бел чаршав, толку голем што може човек да го завие целосно своето тело. Легнав некако по инерција, замотувајќи се во белиот чаршав со пола лице осветлено од свеќата која сега го смири својот пламен. Не сакав да ги затворам очите, ми беше страв и во очај го очекував појавувањето на бдејачите кои со плачење ќе го испраќаа мојот живот. Сакав само некој да заплаче. Сакав само да почувствуам топли солзи на моето разболено тело. Сакав да почувствувам дека некој заминувањето ќе го боли, за да добие конечно смисла живеаното што го оставам зад себе.

Чекав четири дена, а всушност не сум чекал туку сум претчувствувал. Четири дена го сонев сонот во кој татко ми умира, а во неговата смрт умирам јас заборавен во својата самотија. На петиот ден имаше сонце што беше необично за тој период од годината. Имаше сонце кое вдахнуваше живот на сè што се имаше разбудено во овој ден. Вдахнуваше живот на сè освен на телото на татко ми, кое за четири дена сосема се беше оладило.

Денот кога ми јавија дека умрел татко ми, сонцето светеше силно оставајќи ми жиг од неговата топлина како единствен вечен спомен од мојот татко.

Слики: The Royal Art Lodge