Срце

Прво почувствував мало поткревање и спуштање на главата и почувствував дека тоа нишање ми ја заматува свеста, иако спиев. Се разбудив со чувство како да се качувам на висока надморска височина. Како некоја невидлива сила да ми го напушти телото и ми се искачи до грло и не му дозволуваше на воздухот ниту да влезе, ниту да излезе од мене. Како стражар кому му здосадило влегувањето на тој ладен господин, кој, откако ќе се стопли, веднаш излегува.

Главата и телото како да ми се разделуваат. Почнуваат да живеат одвоен живот и ушите се обидуваат да ги преземат функциите на сите други органи. Почнуваат да зујат, да пулсираат како дишењето на мозокот да се одвива преку нив, можеби и да кркорат од глад, но звукот не можев да го чујам бидејќи од својата функција – претворањето на воздушното струење во звук – се откажаа. Секој, секогаш кога сака да се докаже, најпрво се откажува од тоа што е најсвојствено за него, ама зарем и моите уши? Почнаа да болат, како чувствата сега да минуваат од нив и, свесни дека не можат да ги изглумат сите улоги, бараат помош од очите, и тие почнуваат да плачат, како прочистувањето на телото да е сега преку нив. Како исфрлањето на мочта, таа досадна мочка што те буди од омилениот сон во ниедно време, да се случува преку нив...

Може тоа е она што ме разбуди!

Се сеќавам, како мала, само еднаш се измокрив в кревет. Не ми беше непријатно, ми беше само малку неудобно да лежам уште врз топлата течност, иако ми даваше чувство на некоја сигурност, како топлата мајчинска прегратка. Мајка ми подоцна ми објасни дека е срамота да го правам тоа, дека течностите треба да ги чувам во себе, макар и да притискам, додека не најдам соодветно место да можам да ги исфрлам од мене. „Срамота е вака да мочаш в кревет“, рече. „Знаеш што ќе се случи ако сите го прават тоа кај што ќе им се присака?“, ме праша. „Веќе нема да биде срамота“, ѝ одговорив, но оттогаш научив дека течностите во нас смееме да ги испуштаме само на конкретно место. Подоцна еднаш ме фати како плачам таму каде што одев да мочам и ми се смееше кога ѝ одговорив дека таа така ме научи. Се обидував да ѝ објаснам дека е полесно луѓето да мочаат в кревет, а да плачат во посебна соба, оти така е поедноставно. „Почесто мочаме, поретко плачеме“, ѝ објаснив. Само ми се изнасмеа и ми рече дека е подобро никогаш да не плачеме. „Затоа ли луѓето немаат посебна соба за плачење, оти сакаат да го забранат?“ Ми одговори само со смеење. И оттогаш научив дека во ред е да кажеш пред луѓе дека одиш во тоалет да мочаш, ама не е во ред да кажеш дека одиш в кревет да плачеш. А беше потешко бидејќи можеш да го натераш мочниот меур да почека, ама очите не можеш да ги натераш зашто, и кога се затворени, течноста наоѓа пат за да излезе од нив.

Перницата ми беше мокра, како еднаш што беше чаршафот под мене, но оваа топлина не ми ја даваше сигурноста на мајчината прегратка. Тоа поткревање и спуштање на главата што ме разбуди сè уште траеше и, како секој возрасен човек што бара објаснување за случувањата, барав и јас. Сфатив дека не е само главата она што се спушта и поткрева, целото тело ми се движеше така, но него не го чувствував. Помислив дека е земјотрес, плашејќи се да станам од креветот и терајќи се да се препуштам на мислата дека сите еден ден ќе нè проголта земјата.

Поминаа неколку минути, тресењето не поминуваше, а никаква надворешна штета не настануваше. Ми беше страв да ја свртам главата или да се обидам да станам, немој телото да ми остане само во претходната положба бидејќи денеска беше ден кога полесно можев да живеам со телото и неговите потреби отколку со главата. И, ако во мојата глава сум јас, кој е во моето тело, тогаш?

Поминаа уште неколку минути, тресењето не поминуваше. Сега ушите, свесни дека не можат да се пронајдат во ниту една друга улога, се вратија на својата и слушнав силно, ритмично отчукување. Очите, поттикнати од ушите, исто така си се вратија на својата улога и забележаа дека до мене лежи нешто што се поткрева и се спушта и моето тело и глава го следеа неговиот ритам. „Значи, така, кога ќе им дозволиш да прават што сакаат, си се враќаат на своето, а кога се обидуваш да им ја објасниш улогата, се инаетат“, помислив.

До мене лежеше моето срце. Не ме изненади неговата појава надвор од моето тело оти утрово, очигледно, секој правеше што сака. Ме замисли само како планира да се врати во мене, ако воопшто тоа му беше во план.

– Ќе се вратам кога ќе сакам – ми прозбори инаетливо, иако немав никаква намера да влегувам во расправија со него.

Не ме ни загрижи што моето срце зборува; ме загрижи што, ако срцето зборува, значи, мојата уста му ја препуштила нему улогата, а јас не ќе можам да му одговорам. Сите клетки во мене се собраа од секаде како војници, свесни дека ова е последната војна, и неважно им беше дали ќе ја добијат или ќе ја изгубат; испуштив крик како одговор, кој срцето што лежеше до мене го разбра.

– Можеш да зборуваш нормално, јас сум само срце, не ти ги управувам функциите на телото.

– Немаш никаква улога во моето тело? – го прашав.

– Не, имам само во твојот живот.

– Па, како, кога не влијаеш никако и очигледно можам да живеам и без тебе?

– Можеш да живееш без мене. Затоа и сум толку важен дел од тебе, оти сама одлучуваш дали да ме имаш.

– Па, ако можам без тебе, тогаш што ми е гајле дали ќе те имам. Луѓето се борат за она без кое не можат да живеат.

– Не. Луѓето се борат за тоа што им го прави животот поубав.

– Ми немаш донесено некои големи убавини, кога веќе сме на темата.

– Убавината на убавините не е во тоа секогаш да бидат убави. Има убавини што се убави, ама не ти донесуваат само убавина, и тогаш се чувствувам најживо оти го испуштам она што се насобрало во мене.

– Ти си срце. Не звучи како да си мозок. И како ги испушташ тие убавини, и срцето моча?

– Да – ми одговори и се истегна на креветот со уживање, како јас да бев таа што зависи од неговото постоење и неговите одговори.

– Па, добро, зошто излезе?

– Да ме фати воздух – одговори потсмешливо, но кога виде дека не го продолжувам разговорот, пак продолжи: – И, како се чувствуваш?

– Не знам – одговорив оти навистина не знаев.

– Гледаш?

– Што да видам?

– Па, без мене не знаеш како се чувствуваш.

– И што ми менува тоа во животот?

– Сè – одговори и повторно замолчи.

Лежевме така јас и моето срце некое време, тоа ритмично отчукуваше, од што се тресеше целиот кревет.

– Добро, можеш да прекинеш да го правиш тоа оти ме нервира?

– Ако прекинам да го правам тоа, ќе престанеш да се нервираш, ама ќе престанеш и да живееш.

– Ова ти звучи како закана, ама не ме плашат заканите од моето срце. Ти си мое срце.

– Што не значи дека ме поседуваш.

– Па, тоа што не можеш да отидеш кај друг и да му влезеш во телото не те прави мое срце?

– Не – одговори самобендисано и инаетливо.

– Па, секој си има срце, ќе живееш така, само?

– Можам и така.

– И сега ќе убедуваме за нешто што е мое?

– Не се убедуваме. Ќе се вратам секако, ти кажав, излегов само да земам воздух. Секому некогаш му треба да земе воздух сам, да не го цица од некој друг. Види, секој може сам за себе и сам со себе, ама во тоа нема ни убавина, ни страдање. Секоја убавина е ултимативна убавина, мораш да ја отплатиш. Мене ми е убаво во тебе, топло ми е, ми даваш сè што ми е потребно, се чувствувам заштитено и не морам никогаш да правам нешто што не сакам, ама не сакам постојано да бидам дел од тебе, некогаш имам потреба само за себе да си земам здив. Да не зависи твоето живеење од моето отчукување. Да не зависи моето отчукување од твоето живеење. Што не значи дека не ми е убаво во тебе. Убаво ми е и одвај чекам да се вратам.

Сега си земам воздух само за себе, ама го земам и со сите штетни работи што се наоѓаат во него и ме боли, но секому му е потребно да почувствува болка кога ќе се оддалечи, за поубаво да ја чувствува убавината кога ќе се врати. Кога сум во тебе, ми го даваш само убавото, што не значи дека тоа е добро за мене.

– Зарем и моето срце?

– Зарем и твоето срце, зарем и твоите уши, зарем и твоите очи... што си ти толку необична и посебна, па секое прашање ти е со зарем?

– Не тоа. Туку ми е некако неочекувано.

– Да не сакаш да ти напишам писмена изјава дека некогаш сакам да земам некој здив и без тебе?

– Не мора да си иронично. Не писмена изјава, ама барем предупредување.

– Предупредувањето е поболно. И предупредувањето дава избор дали да заминам или не. Јас не сакам да заминам засекогаш за да морам те предупредам. Кога ќе сакам да заминам засекогаш, верувај, ќе го почувствуваш предупредувањето, ха-ха-ха. Ова е само излет, ме разбираш? Излет со себе и затоа не ти треба предупредување оти никој нема да настрада од мало забушавање. Имаш цигара?

– Сериозно си? Цигара? Па, јас за тебе ги откажав!

– Па, зошто правиш работи за мене што никој не ти ги побарал?

– Па, цигарите не се штетни за срцето?

– Ама ти воопшто не разбираш. Како да си останала без мозок, а не без срце. Секој има потреба некогаш да направи нешто штетно.

– Зарем и моето срце?

– Еве сме пак на почетокот со тоа твое зарем. Се откажувам, ајде влегувам.

– Ама чекај, како, чекај да заспијам за да не ме боли!

– Престани со навиката да заспиваш кога нешто те боли оти така повеќе работа ми отвораш мене. Имаш цигара или не?

– Да, еве, чекај. Повели – ја подадов и се обидов да ја запалам цигарата што му ја дадов на моето срце.

Го гледав како со страст го впива во себе првиот дим и сфатив колку му било убаво и кога тоа било штетно за него. Почувствував леснина што не сум го навредувала со тоа што сум го правела. За повредувањето тоа самото ми рече дека не се важи, неизбежно е. Ја испуши целата цигара речиси во еден здив и дури јас почувствував заматување во главата. Од главата се разлеваше низ целото тело и наеднаш ме пецна в гради огромна болка, која ме освести.

Се врати, си помислив. Добро е. Нека ме боли, ама нека си е мое.

Слики: The Royal Art Lodge