Возот е над бездна а машинистите - луди!

(...)

По приодите на градот расте острата трева,
и прозорците се кршат од провев
и никој не ги обновува. Спомениците лежат
врз искршените плочи, со лицето кон земјата,
и никој не ги крева. Сонцето косо ги осветлува
празните плоштади и каналите што пресушуваат.
Само во големите сали раскажуваат уморните гласници
дека имаат видено некаде момче
што знае да свири во мртва лушпа од полжав,
но ни тоа, се чини, не е вистина.

(фрагмент од „Песна за времето“, 1966)

Песна за предзнаците

Гласниците се уморни а мостовите стари и дотраени.
Работите врз јавните градби заостануваат. Врз проектите
паѓаат црвојадина и мртви инсекти.
Читачите на судбината си ги собираат парталите.
Никого повеќе не го интересираат убавите прикаски.
Војниците се коцкаат со собирачите на данок
и се поплакуваат на долги пешачења.
Градот го опколуваат бодливите трња
и троскот што исушен прилега на канџи.
Кој ги видел странците на главните патишта?
Кој ги препознал голушките на непознатите овошки
во коњските лепешки? Прирачниците
за далечните народи одамна се спалени.
Невозможно е да се проверува. Невозможно е
да се отиде или што и да е да се направи.
Возможно е единствено
да се остане и да се чека.

(1966, збирка „Манекен во пејзажот“)

Азиски грип

Дење: мокри чадори, автобуси,
лоши гласови, неизбричени лица.
Ноќе: зад градот расте степа,
долетуваат истоштени коњаници.

Дење: купување термометри, брзање,
затворени театри, на асфалтот мртва птица.
Ноќе: зад градот расте степа,
долетуваат истоштени коњаници.

Дење: град што наслушнува еден звук,
звук што е време, град што е невиделица.
Ноќе: зад градот расте степа,
долетуваат истоштени коњаници.

(1967, збирка „Летен дожд“)

Компасот на сонот

Тоа е тој воз што забрзано нè  носи кон сонот:
неговите тркала во слатко лепило тонат.
Напразно се обидуваме да ѕвониме во алармното ѕвоно
бидејќи тоа сето е исполнето со волна.

Која е таа девојка која однадвор дланката ја става
врз прозорецот и наместо пејзаж ја нуди?
А после е премногу доцна кога ќе ни јават
дека возот е над бездна а машинистите - луди.

И кога наоколу ќе се склопи густото море
не стасува да нè полази ниту една морница:
оставајќи ги светлините далеку зад себе горе
возот се претвора во мрачна подморница.

(1973, збирка „Ѕвездена терезија“)

Хаос

Сè повеќе има жени со зелени очи.
Сè повеќе возови што не доаѓаат на време.
Сè повеќе луѓе што влегуваат со почит
во една голема сала каде што џелатот дреме.

Сè повеќе има тополи што се сушат.
Сè повеќе има градови од кои се заминува.
Сè повеќе заминати за кои не се слуша.
Сè повеќе провеви од кои се настинува.

Сè повеќе има луѓе што се плашат од сината боја.
Сè повеќе питачи што ве влечат за ракав.
Сè повеќе непознати кои на скалите стојат.
Сè повеќе оние што не прашуваат зошто е тоа така.

(1973, збирка „Ѕвездена терезија“)

Избор: П. Вулкански

Слики: John Tarahteeff