Побрзај и почекај

кај мартиновски писателувањето е обратно. тој прво е промовиран во писател, а романите, расказите, тоа се доаѓа наскоро како "чај за двајца". да го цитирам мазев: "трнови сегде ми параат очи, а јас треба да цртам цвеќиња". но би додал, и трњето има цветови, може на тоа се мислело; ок, мазев не знаеше баш да се изрази. и добро почна, форматот на неговата прва книга беше 5 на 4 сантимери, тоа беше симпатично, хаи-буни не се коментира затоа што тоа е капка книжевност во сите мориња во светот, ние не сме на море, така што ги чекам дождовите, во кои нема да знам за која капка се работи. нема врз мене да падне, ок, :). мартин би можел да пишува за универзитетската глембаевштина, добар е за сурогатни форми.

многу е мирен човекот, како пријатписателите на хенри милер у роковиот напоредник, кај него тече кога седнува да пишува.

Коментаторот кој се потпишал како „к“ е очигледно љубоморен на тоа што ние студентите го обожуваме нашиот професор Мартиновски! Сите ги сакаме неговите книги и неговите предавања. Сигурна сум дека и останатите мои колешки и колеги од катедрата по компаративна книжевност ќе реагираат против овој злобен коментатор кој не ги сфаќа убавината и естетиката на прозните записи на Мартиновски кои се полни со нежност и љубов.

Со сета почит кон авторот на горните „раскази“ како човек и професор, мислам дека записите му се крајно неинтересни, неуметнички и, да не испаднам груб, излишни.

И јас се придружувам во одбраната на нашиот сакан професор. Овие двајца коментатори не можат да ја доживеат емотивноста на неговата проза, која е полна со љубов, нежност и убавина.

Не знаев дека авторот е универзитетски професор, додека ги читав расказиве добив впечаток дека е некој тинејџер, тазе заљубенко. Со сета должна почит кон Студентка, но ирелевантно е дали сите студенти и студентки си го сакаат професорот, ednostavno, писателот во него не го бива.

очигледно е дека има големи промени кај студентити на компаративна книжевност. едно време изразот им беше поинаков и препознатлив, да ти е мерак да ги слушаш.
вие што си го сакате професорот, сакајте си го, ама за да го браните, треба да научите да разликувате црно и бело.
овде никој не го комнетира неговото учетелствување, туку неговите раскази.
а ако мислите дека романот напишан во прво лице е автоматски автобиографија, тогаш ништо не сте научиле. или седнете и учете, или сменете ја катедрата.
да не го срамите професорот .

Што било добро професор да бидеш па има кој да те брани и да вика супер си и да ти вика браво и да плука по оние кои сфаќаат дека пишуваш као тинејџер со бубуљици. Него најгадно е што и вие студентки и студенти гарант пишувате таква пубертетска книжевност. Да си направите едно здружение на forever in puberty writers и да си се фалите. И некоја награда можете да си доделувате. Награда за книга со најмногу бубуљици.

Не е страшно што ваква литература се пишува и опстојува. За мене најстрашно е што овој пистаел доби награда за поезија (како и да се викаше наградата, сум заборавил)минатата година. Треба да има алтернативи и шареноликост во пишувањето, како и во се' друго, ама кога нешто вакво станува врв на пирамидата - нешто сериозно не е во ред со писателската бирократија.

Vtornik na vrteleshka, so po chaj za dvajca... A ako na chajot mu se svrti shto ke pravat dvajcata... :)

Bravo profesore

Blagodarnost od Vtornikot:)

Ако не ни верувате на нас студентите верувајте му на академик Урошевиќ. Во својот предговор академикот воскликнува: „Еве поет кој се осмелува да пишува денес, во ова наше сурово време на губење на сите илузии, едноставни љубовни песни. (Добро, во проза, но сепак песни.) Владимир Мартиновски ги пишува тие песни како никому пред него да не му паднало на ум да пишува за љубовта. Пред нас е очигледно зналец кој се откажува од своето знаење: тој сигурно прочитал илјадници песни на оваа вечна тема – и сепак решил за миг да ги заборави за да ја напише својата. Неговите песни ја слават метаморфозата на светот под влијание на љубовта. Или, подобро: тој ја слави магијата на љубовта која успева секогаш одново да го промени светот. Пофалби во слава на чудата што љубовта ги прави се речени во поезијата безброј пати. Владимир Мартиновски се осмелува да ги рече по милионити пат – сакајќи да го даде својот прилог кон вечната тема, но притоа и да најде свој нов трепет во опишувањето на занесот што е опејуван од кога постои поезијата. Владимир Мартиновски верува во вечната обновувачка сила на љубовта и, верувајќи во неа, успева да напише песни што таа сила ја содржат во себе со толку интензитет, што таа, претворена во лирска енергија, се пренесува и на нас.“

Што има врска дали авторот е професор, дали е добитник на награда, дали е млад или стар? Ова што го прочитав е љубовна поезија во проза. Искрена и свежа, без патетика и извештаченост. Поезијава има душа, внесува во светот на љубовта во кој и стар човек може да се чувствува како тинејџер. Со оглед на тоа што авторот има пишувано и хаику и хаибуни, овие песни се како некој вид продолжување на таа линија, што, според мене, е ретко добра линија во македонската поезија.

Не е потребна рецензијата на Урошевиќ( којашто најискрено ми делува резервирана и колегијална) за да имам свој став во врска со расказиве. Секој може да се чувствува како сака, како тинеџер или како старец, но суштината е да се пренесе зрелоста искуството и начитаноста на авторот во проза која може да зборува за љубовта, немам ништо против. Овие раскази или песни, сеедно, не се револуционерни, не се свежи, и секако не се ни налик алтернативната литература од овој вид со која се среќавам по форумите каде пишуваат“ненаградени“ и тотално анонимни автори.
А дотолку полошо ако врз ставот на Студент влијаела критиката на Урошевиќ, и тој се повикува на неа во одбрана на истиот, по малце делува патетично. Не е работа дали ние “му веруваме“ на Студент или не, или пак во случајов на Урошевиќ, во чиишто раскази, патем, не постои ни трошка од незрелоста и лигавоста на расказиве.
Поздрав

која патетика човече..
шо вреди да се напише после ова..

Голем парадокс е едноставноста, на малкумина им е делено да ја препознаат.

Авторот обожува анафори. Личи како поезија во проза. Вештачки празни зборови. Пишувани како за споменар, шесто до осмо одд. Не буди емоции. Многу е, ама мнооооогу мммммнннноооогу досадо. Празно. За прикакување. Патетично.

А знаете што е најинтерено? Што баш луѓето кои се професионално воведени во движењата на книжевноста, се истите кои под МОТОТО "барам оригиналност" , запаѓаат, всушност, во канонично пребарување на одредени стилски матрици кои би требале ДА бидат уметност, возвишено, естетика, нарација пар екселанс. И така се сjeбуваат и не уживаат во поместувањето на границите, односно се сјебувани ( ЗЕМAJTE ГO TEКСТОТ КАКО ЕРОТСКО ИСКУСТВО, И ЗАМИСЛЕТЕ ОД МИЛИОНИ ПРОЧИТАНИ ( ЧИТАЈ ИЗЕБАНИ ТЕКСТОВИ ВО МОЗОКОТ ) КОЛКУ НЕВИНОСТ ЌЕ ИМ ОСТАНЕ ВО ГЛАВАТА - НИКОЛКУ ). КОЛКУ ЗА ОПСЕРВАЦИИТЕ НА КАТА ЌУЛАВКОВА... ХАХ. ЖАЛНО. А НЕКОИ ДРУГИ ПАК ВЕЛАТ ДЕКА ЛОГОСОТ ГО ДВИЖИ СВЕТОТ, МИСЛАТА ВО НАС. Е КОГА И ТАА СЕ ПОДВЕДУВА ПОД СОМНЕЖ ( ПАК ПАРАДОКСАЛНО ) БАШ ПОРАДИ УВЕРЕНОСТА ДЕКА ЈА ИМА ВЕЌЕ И НЕ МОЖЕ ДА ПОСТОИ ВО ДРУГА ФОРМА, ТОГАШ ЗНАЕТЕ ШТО СЕ СЛУЧУВА, ЗНАЕТЕ ШТО СЕ СЛУЧУВА? СЕ ГУБИ СУШТИНАТА НА СЕ ШТО МОЗОКОТ ЌЕ ГО ПРОЧИТА, ПА МАКАР БИЛ ТОА И МОЗОЧЕ НА АКАДЕМИК...

ПРЕКРАСНО НАПИШАНИ РАСКАЗИ, ВЛАДИМИРЕ. НЕ СЕ ПОЗНАВАМЕ ЛИЧНО. АМА ТОА И НЕ Е БИТНО СЕГА ЗАСЕГА НЕЛИ?

Во земја од два милиона жители на секои сто години можат да се родат пет до шест просечни автори. И еден до два над просекот. Не смеете да го обвинувате Владимир Марtиновски за незаслужениот успех. Да беше во САД, Кореа, Франција или Аргентина ќе беше безначаен и на маргините на книжевната сцена. Овде е звезда на книжевната сцена не по своја вина. Некој и кај нас мора да сјае а кој да сјае ако не она што го имаме, имено просекот.

реален се забава со сите шо читале нешо, ме заболе мене за пресеци, овој нишо не напишал бе алооо, не па просек ќе држи. земи просек на мак писатели, земи го татко му на којунџиски тој има 100 книги обајвено, а бог те ебе не знам кој го знае, земи го оној влавот од матица тој има едно 30 40 објавено или оној тикварот божин павловски што пишува книга у година, али овие помладиве како прокофјев, 59, уште одржува добри препишувања со тоа антиупатствата у нова македонија, али тука е вештицата на венко кој шо го изгуби талентот, нели, беспаќајќи по дневните весници или а го земеме владимир надежта на младите писатели, засра јако со оној механички роман ли шо ли ќе е она со пресметки и прошетк, љубов у скопје како ли го викате, да не идеме понатаму, добар е оној чај за тројца расказот у кој алузиите не се директно насочени кон онаа што претставува модерни писатели а нема пет малди писатели објавено у тоа ментално удрената институција, звана три. а да, оние тиквине од магор си делат награди секоја гона у круг си се вртат со таа покаканата балканика, а овој прокофјев тамо пишуеше како односите на издавачот со писателот се светост, може има нешо шо не ни кажуе писателот.
а оној бе од култура брадетиот? сите на куп на букарски можат вода да му носат.

глеам оној книжевник се искакал со коментар, само шо треба да не се дере и да е појасен, т.е. по краток а јасен или јасен а краток ама бар јасно да е.

БРАВО УБИЕН. ВАЖНО ДА СИ ПЛУКНЕМЕ ПО СЕ ШТО Е НАШЕ. НИШТО НЕ БИВА , ТАКА? СЕГА МИРЕН СИ ОТКАКО ЗАВРШИ РАБОТА?

Поезијава ЗРАЧИ позитивна енергија, а дали секој ја почувствувал и на каков начин е субјективен чин. Токму искреноста и детското играње со поимите во делото на Владимир е она што најмногу ме восхитува. Затоа мислам дека и перформативноста е многу значаен аспект на неговата книжевност (земете предвид дека авторот истовремено е и музичар), а токму заради ова и настануваат најголем дел од заблудите кај вас, „начитаните“. Патем, ако веќе треба да го споредувам со Букарски, би потенцирал дека овој му беше исто така студент... Како и да е, секоја негативна критика без реално доживување на делото не заслужува да биде воочена како достоен коментар.